Het is doodstil in de kantine van voetbalvereniging HOC in Odoorn. De cliënten van het Mozaïek in Emmen zijn geconcentreerd bezig met het maken van kniepertjes. Dit doen ze om geld in te zamelen voor Marco Engel, die door zijn beperking een aangepaste auto nodig heeft. “Onze mensen herkennen zich in hem. Ze vinden het belangrijk om dit te doen”, legt begeleider Myrthe Reuvers uit.

De meeste mensen kennen ze van oud en nieuw, maar in Odoorn liggen grote hoeveelheden kniepertjes op grote dienbladen. Van het maken tot het deeg, tot het inpakken van de kniepertjes, alles wordt zelf gedaan. Her en der kletsen de makers met elkaar, maar de meesten zijn diep verzonken in hun eigen taakje. Van het deeg tot het inpakken van de platte koeken, alles doen ze zelf.

Het Mozaïek is onderdeel van Cosis en biedt dagbesteding aan mensen met een verstandelijke beperking. “Voor heb is dit niet alleen heel erg leuk, maar ook echt een goed doel”, legt Reuvers uit. En dat plezier spat er vanaf:

“Dit moet heel nauwkeurig gebeuren”, legt Karlijn uit terwijl ze stukjes deeg op een keukenweegschaal legt. “Precies 16 gram. Niet eronder en zeker niet erboven.” Waarom? “Anders worden ze veel te groot.”

Samen met Carolien maakt ze van grote hoeveelheden deeg kleine bolletjes, die daarna naar de tafels buiten kunnen, waar het volgende team klaar zit om ze in de wafelmaker te doen. “We hebben er al heel veel gemaakt”, lacht Carolien. “Maar ik ben er nog niet klaar mee hoor!”

Lees ook: "Wil graag naar eigen feesten rijden", maar aangepaste auto onbetaalbaar

Herkenbaar

Sinds januari zijn ze bezig met de actie, waarbij ze zakjes met tien kniepertjes verkopen. Het doel: zoveel mogelijk geld inzamelen voor Marco Engel. “Marco heeft een stofwisselingsziekte en kan daardoor niet in een normale auto rijden. Daarom heeft hij geld nodig voor een aangepaste auto.”

De cliënten van het Mozaïek, die normaal werkzaam zijn bij Lunchcafe Anderz, wilden hem graag helpen. “Ze herkennen zich in hem, omdat hij ook een beperking heeft. Ze kunnen zich heel makkelijk in hem inleven.”

Tekst gaat verder onder de foto

Naast belangrijk vinden de ‘bakkers’ het vooral een erg leuke bezigheid. “Ik vind prikken zo leuk”, vertelt Rowan enthousiast. Samen met Esther is ze druk bezig met kaartjes uitprikken. “Die gaan aan de zakjes met de kniepertjes”, vult Ester aan, omdat Rowan alweer geconcentreerd aan het werk is.

Na twee maanden is het team veranderd in een goed geoliede machine, waarbij ze wel af en toe van taak wisselen. “Zes weken lang alleen maar een wafelijzer bedienen is ook wel een keer genoeg”, lacht Reuvers. Of ze zelf nog wel kniepertjes kan zien? “Ik heb er nog geen nachtmerries over gehad.”