Vrijheid om naar zijn eigen optredens te rijden en om niet meer afhankelijk te zijn van zijn ouders en zus. Een rijbewijs is voor Marco Engel niet alleen een papiertje, maar een symbool voor zelfstandigheid. Het is voor hem alleen niet makkelijk om er een te halen. Door zijn handicap heeft hij een aangepaste auto nodig. Kosten: bijna 20.000 euro.

“Bij een normale auto kan ik niet over het stuur heen kijken”, legt Engel uit. Door een stofwisselingsziekte is onder andere zijn rug slecht ontwikkeld. “Ik heb geen kraakbeen, waardoor mijn rug niet goed is opgebouwd. Daardoor ben ik heel klein.”

Desondanks laat hij zich niet kisten en probeert hij zo zelfstandig mogelijk door het leven te gaan. Hij maakt zijn eigen muziek en draait als dj regelmatig op feestjes. “Muziek is mijn uitlaatklep, daar kan ik helemaal in mijn eigen wereld duiken”, legt hij uit. Het nadeel: hij heeft altijd een taxi nodig.

Kleine aanpassing?

De oplossing lijkt simpel: een aangepaste auto. “De enige aanpassing is een aangepaste stoel”, legt de dj uit. “Toch is dat blijkbaar heel lastig.” Zo’n auto aanschaffen, maar ook rijlessen in een speciale auto zijn duur. “Alles bij elkaar ga je al snel richting de 20 duizend euro.”

Het geld voor zo’n aangepaste auto heeft hij niet. Daarom is zijn zus Jolande een crowdfunding gestart. “Ik wil hem graag helpen, omdat het voor hem gewoon echt heel belangrijk is”, legt ze uit. “Alleen heb ik dat geld ook niet.”

Ondertussen heeft Marco al wel een paar rijlessen gehad. En dat gaat als volgt:

“Een rijbewijs geeft hem net het stukje zelfstandigheid dat hij nog mist”, legt zijn zus Jolande uit. Beiden hebben ze dezelfde muzieksmaak en gaan ze regelmatig naar feestjes. Ook gaat ze graag naar de feesten van Marco draait. “Ik ben heel trots op wat hij allemaal bereikt heeft. Hij is de laatste jaren steeds volwassener geworden. Hij weet wat hij wil en gaat goed om met mensen die naar hem kijken.” Dat is Marco wel met haar eens, maar “wat mensen van me vinden deert me niet zo hoor.”

Volwassener

De bijna onverschillige manier van praten over zijn handicap is niet altijd zo geweest. Vroeger werd hij veel nagekeken en zelfs gepest met zijn handicap. “Dat was heel vervelend natuurlijk, maar ik kan niks veranderen aan wat ik heb. Al had ik dat graag gedaan.” Nu probeert hij zich zoveel mogelijk te focussen op leuke dingen. Niet alleen de muziek, maar ook op FC Emmen, waar hij groot fan van is.

Het is familie

Juist bij die club leerde hij zichzelf helemaal respecteren. “Ik heb nu een paar jaar een seizoenskaart en ga altijd met mijn zus naar de wedstrijden”, vertelt hij. Daar zit hij bij de harde kern op de tribune. “Ze hebben me geaccepteerd zoals ik ben, het voelt als een grote familie.”

Als grote fan mag een tatoeage blijkbaar niet ontbreken, bewijst het logo van Emmen wat permanent op zijn linker onderarm prijkt. “Het was eigenlijk een verloren weddenschap”, bekent Marco lachend. “Als ze zouden promoveren zou ik een tatoeage nemen, maar ik heb er geen seconde spijt van.”