Er was eens een oude boer genaamd Karel, die zijn dagen sleet op een afgelegen boerderij, diep in het hart van het platteland. Zijn leven was eenvoudig en hij had altijd goed voor zijn dieren gezorgd. Maar toen het einde van het jaar naderde, kwam een oud volksverhaal weer in zijn gedachten. Er werd gezegd dat op oudejaarsavond, als de klok twaalf sloeg, de dieren konden spreken. En het was op die nacht dat ze hun diepste geheimen aan elkaar onthulden.

Karel had dit verhaal vaker gehoord, maar hij had er nooit veel waarde aan gehecht. Toch, deze oudejaarsavond voelde anders. Er hing een spanning in de lucht die hij niet kon plaatsen. Hij kon de verleiding niet weerstaan en besloot om stiekem naar de stal te sluipen en te luisteren naar wat zijn trouwe dieren elkaar te zeggen hadden.

De nacht was bitter koud, en terwijl de klok langzaam naar middernacht kroop, stond Karel in een donkere hoek van de stal, verscholen achter een stapel hooi. Zijn adem dampte zachtjes op in de ijzige lucht. Alles was stil, behalve het zachte wiegen van het vee. Net toen de klok twaalf sloeg, klonk er een stem. Karel hield zijn adem in. Het was het paard dat sprak, zijn trouwe metgezel, die al jaren aan zijn zijde stond."Dat is alweer een jaar voorbij," zuchtte het paard zachtjes."Ja," antwoordde de koe kalm, "het was een goed jaar. Maar het volgende jaar zal zwaar zijn.""Het benauwt mij," zei het paard, met een stem vol zorgen. "Ik voel het naderende onheil. Voor jou zal het minder zijn, maar voor mij is er geen ontkomen aan.""Dat klopt," zei de koe. "Maar voor jou, vriend, is het het ergste. Jij zult de boer zelf wegbrengen."

Karel verstijfde bij deze woorden. Wegbrengen? Wat bedoelden ze? Hij voelde een rilling over zijn rug lopen, ondanks de warmte van de stal."Maar het is nog geen mei," zuchtte het paard.Toen sloeg de klok het laatste slag en een diepe stilte viel over de stal. De dieren stonden weer zwijgend en stil, net als altijd. Karel staarde hen met grote ogen aan. Was het mogelijk? Hadden zijn dieren zojuist gesproken over zijn eigen dood?

Karel verliet de stal in verwarring. Die nacht sliep hij nauwelijks, zijn gedachten tolden rond de woorden van zijn paard en koe. De dagen die volgden, werd hij steeds angstiger. Wat als het waar was? Wat als zijn paard hem werkelijk naar zijn eigen einde zou leiden?

In een poging het noodlot te ontlopen, besloot Karel zijn paard te verkopen. Hij kon het niet verdragen om elke dag het dier te zien dat volgens de dieren zijn einde zou inluiden. Hij vond een boer in een ver dorp, ver weg, en verkocht het paard met een zwaar hart.

Karel voelde zich opgelucht. Hij had zijn lot omzeild, dacht hij. Maar de tijd verstreek en in de maand mei kwam er een nieuwe boer naar de boerderij naast hem. Tot zijn schrik ontdekte Karel dat deze boer degene was die zijn paard had gekocht. Het dier was weer in zijn buurt. Een onverklaarbare angst greep Karel. Hij vermijdde zijn buurman en zijn oude paard, bang dat het lot zich toch zou voltrekken. Maar wat hij buiten vreesde, trof hem uiteindelijk binnen de muren van zijn eigen schuur. Op een dag, terwijl hij hooi van de zolder wilde halen, gleed hij uit en viel naar beneden. Hij was op slag dood.

En zoals voorspeld, was het zijn eigen paard dat de wagen trok waarop hij werd weggebracht naar zijn laatste rustplaats. Zo, met de mystiek van oudejaarsavond en het fluisteren van dieren, vervlochten het lot en nieuwsgierigheid tot een onontkoombare waarheid.

Lees hier meer: Jan levert je historische streken

Mystieke Verhalen van Zuidoost-Drenthe

Een Reis Door de Tijd. De geschiedenis van Zuidoost-Drenthe reikt ver terug in de tijd. Jan Veenstra uit Coevorden neemt je mee naar de oorsprong van deze regio, waar sporen van prehistorische nederzettingen en oude rituelen nog steeds voelbaar zijn. Van hunebedden tot grafheuvels, elke plek vertelt een verhaal dat weerspiegelt in de ziel van dit land. Elke woensdag lees je op zo34.nl een stukje uit de geschiedenis maar op zijn website vind je nog veel meer!