De 72-jarige John heeft na weken dakloosheid tijdelijk onderdak gevonden. Sinds hij zijn huis moest verlaten, leefde hij noodgedwongen op straat, waaronder dertien dagen in de openlucht. "Afgelopen nacht was bar en boos buiten", vertelt John aan RTV Drenthe. "Het bliksemde zo hard, alles werd nat, het water pieste zo het bushokje in."

Vannacht slaapt hij voor het eerst in een kleine stacaravan, maar deze tijdelijke oplossing biedt geen soelaas voor de lange termijn. "Ik zit nu in een stacaravannetje, waar ik net kan zitten en douchen. Er staat een klein koelkastje, maar boodschappen halen kan ik niet", zegt John. Het is slechts voor enkele dagen, want het onderkomen moet verbouwd worden.

Verloren in het systeem

John's verhaal is complex. Hij voelt zich in de steek gelaten door het systeem. "Nederland helpt zoveel mensen uit het buitenland, maar hun eigen mensen vergeten ze. Het is schandalig", aldus John. Hij is inmiddels uitgeschreven door de gemeente, wat gevolgen kan hebben voor zijn AOW. "Als ik geen vaste woonruimte krijg, stopt mijn AOW en dan weet ik het niet meer", zegt hij radeloos. Zonder AOW zit John zonder inkomen.

De frustratie zit diep. John beschrijft hoe hulpinstanties wel praten, maar niet met een oplossing komen. "Contact met de politie, gemeente en instanties is er wel, maar ze zijn het zicht kwijt. Handhaving heeft mijn spullen uit het bushokje in Dalen opgeslagen, maar die zijn nu allemaal vies. Prima, denk ik dan. Maar waar moet ík heen?"

Verdriet om zijn honden

John's grootste zorg zijn zijn drie honden. "Mijn enige vrienden", zegt hij emotioneel. Door omstandigheden waarbij zijn honden uit hun dak gingen, is hij nu gewond en zit zijn arm in het gips. De honden zijn naar een pension in Beilen gebracht, maar John maakt zich grote zorgen over hun lot. "Als ik voor 10 september geen woonruimte heb, dan weet ik niet of ik ze terugkrijg," vertelt hij.

De gemeente heeft besloten om de kosten van het hondenpension tot 10 september voor John te betalen. Na deze datum moet hij zelf de kosten dragen, wat hij niet kan. Hierdoor dreigt hij zijn honden te verliezen als hij geen vaste woonruimte vindt.

Het idee dat zijn honden mogelijk ingeslapen moeten worden, breekt zijn hart. "De honden zijn mijn kinderen. Ze zijn niet gevaarlijk, zoals ze nu zeggen. Maar als ik geen onderdak heb, denk ik niet dat ik ze terugkrijg. Dat kan ik niet laten gebeuren."

De toekomst lijkt somber

Hoewel John tijdelijk (vijf dagen) onderdak heeft, ziet hij de toekomst somber in. "Ik zit de hele dag te denken: waar is het misgegaan? Vanaf mijn scheiding is alles uit de hand gelopen. Nu heb ik niks meer." Hij voelt zich steeds verder de afgrond ingeduwd. "Mensen zeggen dat ik mijn honden moet afstaan, maar dan moet ik nog steeds buiten slapen."

Het gebrek aan perspectief drukt zwaar op John. Hij worstelt met zijn situatie en ziet weinig lichtpuntjes. Toch probeert hij de moed niet te verliezen.

"Ik wil geen luxe, alleen een plek voor mij en mijn honden"

John blijft hopen op een oplossing. "Er moet toch ergens een kleine woonruimte zijn, waar ik met mijn honden kan verblijven? Ik betaal ervoor. Het hoeft niet luxe te zijn, maar ik wil niet meer op straat leven", pleit hij. Hij spreekt zijn waardering uit voor de mensen die hem helpen, eten en drinken brengen, maar benadrukt dat er iets structureels moet gebeuren.

Met zijn gezondheid, zorgen om zijn honden, en de voortdurende onzekerheid, is het de vraag hoe lang John het nog volhoudt. "Ik wil gewoon een plek waar ik rustig kan zitten met mijn honden. Dat is alles wat ik vraag."

Door: Mirthe Zuhorn