Van Oezbekistan tot Colombia. Overal spelen Nederlandse profvoetballers. Allen hebben ze een eigen verhaal, maar hun verhaal zal hoogstwaarschijnlijk nooit opgetekend worden. Dat is waar Peter Möhlmann uit Klazienaveen verandering in wil brengen. Onlangs verscheen zijn tweede voetbalboek Voetbalnomaden met daarin aandacht voor de meest bijzondere verhalen van Nederlandse voetballers in de meest obscure uithoeken van het profvoetbal.

Voetbalnomaden is het tweede voetbalboek van de Klazienavener, die in zijn vrije tijd ook te horen is als stadionspeaker bij FC Emmen. Vorig jaar mei kwam zijn eerste boek Welkom in de voetbaljungle uit. Dat smaakte volgens Möhlmann naar meer. “Ik ben met het eerste boek ruim twee jaar bezig geweest, dat was puur uit interesse en als uitlaatklep. Ik ben altijd met voetbal bezig en heb sympathie voor de kleinere clubs in zowel binnen- als buitenland. Het twitteraccount van FC de Avonturiers bracht me op het idee, die plaatsen tweets over voetballers in het buitenland en dat vond ik altijd donders interessant”, zegt hij.

Voetbaldier

“Op een gegeven moment begon ik me af te vragen hoe die gasten in hemelsnaam in Koeweit of Colombia terechtkwamen”, vervolgt Möhlmann. De Klazienavener, die in het dagelijks leven werkzaam is in het onderwijs, ademt voetbal. Naast het stadionspeakerschap bij FC Emmen, had hij tot 2023 zijn eigen voetbalmagazine FC12.

FC12 is inmiddels opgegaan in het Panenka Magazine. Een magazine dat zich focust op de voetbalcultuur en fanbeleving rondom het voetbal. Möhlmann zit nu in zijn tweede jaar bij het blad. Begin 2023 werd hij gekozen tot hoofdredacteur. “Met mijn collega’s heb ik overlegd om zo’n voetbalboek uit te brengen. Dat zagen ze wel zitten, dat was voor mij het fiat om aan de slag te gaan”, zegt hij.

Beeldbellen

Na dit ‘fiat’, kon Möhlmann aan het werk. “Dit zijn jongens die nooit een biografie over hun eigen voetbalcarrière zullen krijgen”, legt hij uit, “maar hun verhalen zijn minstens zo interessant als die van de grote voetballers. Daarom besloot ik ze te benaderen. Eerst via sociale media. Toen vroeg ik hen of ze het zaten zitten om mee te werken.”

Zodra Möhlmann het contact had gelegd met de spelers in het buitenland sprak hij af om met ze te beeldbellen. Dat gebeurde via Whatsapp. “Zij vertelden hun verhaal, ik tikte mee”, legt Möhlmann zijn werkwijze uit. “Dan stuurde ik ze vervolgens iets waar zij hun feedback op konden geven. Daarna ga ik door naar het volgende stuk.”

‘Niet heel rooskleurig’

De meeste spelers die de schrijver gesproken heeft, hebben geen hosanna-carrière achter de rug. “Je leest altijd alleen de grote verhalen. Bakken met geld en nooit meer wat doen na je 35^e. Dat is voor weinigen weggelegd”, vertelt hij. “De jongens die ik gesproken heb, hebben veel teleurstellingen gehad. Ik vraag ze dan hoe bepaalde dingen gelopen zijn en wat ze hebben beleefd. Dan hoor je meestal dat het niet heel rooskleurig is geweest.”

Van last-minute clubwisselingen tot aan elkaar getapete vliegtuigen. De spelers die Möhlmann in zijn boeken bespreekt, hebben de gekste verhalen te vertellen. Verhalen die voor de ‘simpele’ voetbalsupporter niet te bedenken zijn. “In dit boek lees je over louche zaakwaarnemers, bonden die dwarszitten, macht van presidenten van clubs en bizarre clubrituelen. Een verhaal dat mij bij blijft is dat van Matthew Steenvoorden. Die moest naar een ander land reizen met de auto om daar een visum te krijgen zodat hij mocht spelen.”

Ook de verhalen van Manny Duku en Darren Maatsen zijn bijzonder volgens de Klazienavener. Duku speelde voor 26 clubs. Maatsen maakte in zijn debuutwedstrijd voor Ross County in Schotland de openingsgoal van het seizoen tegen grootmacht Celtic. Ieder voetballeven is gevarieerd. Dat maakt het voor Möhlmann dan ook zo ontzettend interessant.

Meer boeken?

Möhlmann heeft al ideeën over voor toekomstige boeken. Hij gaat door met schrijven, dat staat vast. “Ik wil ooit nog een keer een biografie schrijven. Misschien iets doen met échte clubhelden. Dat lijkt me heel interessant”, zegt hij.

Eén ding is voor de auteur daarin wel leidend: plezier. “Zolang het leuk is, blijf ik schrijven. Het gaat me niet om geld verdienen, want van deze boeken kan je niet rijk worden”, besluit Möhlmann.