Er komt een meisje uit een andere klas mijn lokaal binnenlopen.

"Meester", zegt ze.
"Ja meiske", zeg ik.
"Ik ben aan het kleuren, maar ik heb geen huidskleur. Heb jij huidskleur?"
"Vast wel", zeg ik en loop naar de materialenkast, waar een bak met potloden staat.
"Kijk eens! Huidskleur!" zeg ik en geef haar en bruin potlood.
"Nee, dat is geen huidskleur!" zegt ze lachend.
"Ja hoor", zeg ik, "dat is ook een huidskleur."
"Nee, ik bedoel de échte huidskleur."
"Ik weet wat jij bedoelt", zeg ik, "je bedoelt roze. Maar huidskleur kan verschillende kleuren zijn."

Het valt me op dat dit meisje zélf een enigszins getinte huidskleur heeft.

We zoeken tussen de roze potloden. Het komt nog aardig precies, want het zit tussen licht en donkerroze in, maar uiteindelijk hebben we de juiste kleur te pakken. We noemen het middenroze.
"Ik zal in het vervolg 'middenroze' vragen", zegt ze en loopt tevreden terug naar haar eigen klas.
Er zitten nogal wat oude gewoontes verborgen in ons taalgebruik. Het is in mijn optiek altijd goed om datgene wat onbewust is, even naar het bewustzijn te brengen. Herkaderen, opnieuw definiëren. Verfrissend.

============================================================================================================================

Bart Heeling is leerkracht op De Aventurijn Renn4, een school voor speciaal onderwijs in Emmen. Hij geeft les aan kinderen met ernstige gedragsproblemen en/of psychiatrische problematiek. Volgens Bart hebben mensen vaak nog een verkeerd beeld van het speciaal onderwijs. Hij deelt daarom zijn belevenissen in de column 'Gewoon Speciaal' en op LinkedIn. Eerder verscheen zijn bundel 'Gewoon Speciaal'. Je leest meer over Bart op zijn website.

Zijn andere columns lees je hier.