Wat is het toch voor vreemde trend dat mensen vanaf een bepaald inkomen opeens allemaal exact dezelfde inrichting in hun huis hebben? Krijg je vanaf een bepaald inkomen standaard een abonnement op het VT Wonen magazine? En gaat er tegelijkertijd een deel ergens in het creatieve gedeelte van je brein opeens uit? Kun je dan opeens zelf geen inrichting meer verzinnen? Visgraatvloertje, zwarte deurkozijnen; u weet precies wat ik bedoel. Opeens is al het karakter verdwenen, alle eigenheid is de voordeur uit geflikkerd, persoonlijke spullen opgeborgen ergens op zolder en vooral uit het zicht van eventuele visite. Alleen de PlayStation 5 bij de veel te grote en veel te dure televisie straalt nog iets van baldadigheid uit, voor de rest is het allemaal keurig netjes geordend en precies zoals in de magazines. De “nonchalant geplaatste” kussens op de bank verraden dat ze juist alles behalve nonchalant geplaatst zijn. Precies zo nonchalant als in het magazine.

Waarom zou je, juist met een leuk inkomen, niet jezelf laten zien in je huis? Uit de ban springen, gekke piemelkunst kopen puur en alleen omdat je het kunt betalen, je plafond knalroze verven? Waarom mag je jezelf niet laten zien? Als ik een bakje koffie bij jou kom drinken, dan wil je toch juist dat ik het gevoel krijg jouw wereld in te stappen, en mij niet het gevoel geven dat wanneer ik een deurtje verderop naar binnen was gegaan, ik exact dezelfde vloer, dezelfde stoelen, dezelfde accessoires het dezelfde kleurpalet zou zien? Je wilt je als mens toch juist onderscheiden? Vanwaar die eenheidsworstcultuur?

U merkt het, het zit me hoog. Wat me vooral heeft getriggerd is een bezoek aan het Groningse nieuwbouwproject Meerstad. Mijn hemel, de treurnis. Alles aan Meerstad straalt een ongekende droevigheid uit. De huizen zijn per straat allemaal zo’n beetje hetzelfde, dus zelfs als het van zichzelf een leuk huis is, valt dat helemaal weg omdat de zesendertig huizen ernaast er exact zo uit zien. Er wonen allemaal jonge gezinnen met een boven modaal inkomen, overal staan elektrische auto’s op de oprit, alle kinderen heten Luna, Fedde, Fleur, Maan of Finn. Verse moeders lopen achter de laatste modelletjes Cybex Priam kinderwagens. Alle tuinen zijn “onderhoudsarm”, en iedereen ziet er gelukkig uit. Bah. Ik haat het. Hele woonwijken worden uit de grond gestampt met een ongekende snelheid, huizen komen in vijf delen aan op de bouwplaats, en die delen hoeven alleen nog maar aan elkaar geklikt te worden. Je zou denken dat dat voor goedkopere huizen zou moeten zorgen, maar niets is minder waar. Een nieuwbouwwoning kost gemiddeld €468.000. Dat zorgt er dus bij voorbaat al voor dat een nieuwbouwwijk voor een hele, hele grote groep mensen helemaal niet haalbaar is. Juist de groep mensen die het meeste baat heeft bij energiezuinige woningen, zal nooit in staat zijn zo’n woning te kunnen bemachtigen. Dat is enkel weggelegd voor Fedde en Fleur. Daar kunnen Fedde en Fleur zelfs helemaal iets aan doen, en het wordt ze ook zeker niet misgund. Maar alsjeblieft, Fedde en Fleur, verf je plafond nou eens knalroze. Koop piemelkunst, een diesel slurpende oude Mercedes, ga eens op vakantie naar een kneuterige camping in Drenthe. Wees niet bang, doe eens boodschappen in de buurt waar Mo woont, en flikker toch alsjeblieft die VT wonen blaadjes in de open haard.