Deze week ben ik jarig. Daar is op zich niet zoveel bijzonders aan, ik ben immers elk jaar jarig. En elk jaar krijg ik weer felicitaties. “Gefeliciteerd dat je nog leeft” of “Gefeliciteerd dat je exact zoveel jaar geleden uit je moeder bent gekropen” Ik was negen pond. Mijn moeder zal het nooit toegeven, maar ik ben er van overtuigd dat ze me dat nooit heeft kunnen vergeven. Altijd die blik van haar; zacht, liefdevol, maar toch ook onmiskenbaar een vleugje venijn. Sorry, mam.

Nee, wat mijn verjaardag deze keer bijzonder maakt is het feit dat ik negenendertig jaar ga worden. Daar ligt een psychologische grens voor mij. Nou ja, eigenlijk ligt die grens aan het einde van dat levensjaar. Veertig worden, dat is altijd een levensdoel geweest. Een soort onzichtbare berg die beklommen moet worden. Ik beschouw mezelf als een redelijk intelligent, nuchter persoon. Maar ondanks al die nuchterheid kan ik niet ontkennen dat het feit dat zowel mijn vader als mijn opa ( de vader van mijn vader ) op hun negenendertigste zijn overleden ervoor heeft gezorgd dat ik tóch wel enorm op zie tegen het komende jaar. Dat ik extra voorzichtig ga zijn bij het oversteken, gezonder ga eten, misschien zélfs ga proberen om weer een sport op te pakken. Darten is overigens ook een sport.

Je kunt me alles vertellen over het feit dat het onzinnig is om zo te denken, ik zal het op alle punten met je eens zijn, maar het idee gaat niet uit mijn hoofd. Wat als ik doodga in het komende jaar? Wat laat ik dan achter? Natuurlijk, een prachtige dochter. Maar wat heb ik verder bijgedragen aan de wereld? Drieëntwintig columns inmiddels voor ZO!34, een paar concertverslagen en recensies. Een handjevol “licht-virale” tweets uit een tijd dat Twitter nog Twitter heette. Verder weet ik het eigenlijk niet. Oh, ik heb in groep 3 van de basisschool meegedaan aan een ballonwedstrijd. Mijn ballon kwam helemaal tot in wat tegenwoordig Belarus heet. Dus. Pak je toch maar mooi even mee in je leven.

Misschien is dit levensjaar een soort kruispunt, misschien moet ik dit jaar in plaats van angstig in een hoekje kruipen en alle gevaren mijden, juist het gevaar en de verandering opzoeken. Over denkbeeldige grenzen stappen, nieuwe dingen proberen en onbevreesd het onbekende tegemoet treden. Mooie woorden, al zeg ik het zelf. Maar we weten allemaal dat het niet zo makkelijk is om de daad bij het woord te voegen. Dus bij deze vraag ik jullie om een klein beetje hulp voor het komende jaar. Mocht je over een maandje of wat de indruk hebben dat ik niet alles uit het leven probeer te halen, mail dan even naar de redactie. Dan tikken die me wel even digitaal op de vingers. Ik heb trouwens ook helemaal geen zin om dood te gaan dit jaar, er zijn in de toekomst vast nog betere jaren om dood te gaan dan deze. Ik zou ook graag nog meemaken dat Nederland wereldkampioen voetbal gaat worden. Dus ik blijf jullie, zolang het van de redactie nog mag, lastigvallen met al mijn idiote hersenspinsels. Laten we ook meteen afspreken dat ik niet de enige ben die van dit jaar een topjaar gaat proberen te maken. Dus zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Maar niet zonder ZO!34