De zon laat zich sinds afgelopen vrijdag steeds meer zien. Ik was zelf vrijdag bij de opening van Fredgie’s, een nieuwe kroeg aan het water in Dieverbrug, en ik kan toch niet ontkennen dat zo’n zonnetje je extra dorstig maakt. Het werd nog een hele lange avond, en een heel kort nachtje.

Het is inmiddels zondag, en constant wandelen of fietsen mensen voor mijn huis langs. Heerlijk dat iedereen weer de lentekriebels heeft gekregen. Mensen glimlachen ook meer, onze gebitjes komen massaal weer uit hun winterslaap vandaan. Ramen en deuren staan open, wasgoed hangt buiten. De kakofonie van vogelgeluiden vult de omgeving. Wat is het toch fijn om dichtbij een bos te wonen. Met dit weer even een wandeling maken door de Emmerdennen of het Valtherbos, ik kan me daar tegenwoordig echt enorm op verheugen. Noem het gerust ouderdom. Even weg van alles, omringd door groen. Alle kleine paadjes verkennen, opzettelijk verdwalen en uiteindelijk toch altijd weer thuis uit komen. Overigens ook een prima manier om het Pad Des Levens te bewandelen. Niet achter de massa aanlopen, soms je eigen pad kiezen, vrede hebben met verdwalen en uiteindelijk toch alweer weer thuis, bij jezelf dus, uit komen. Een ervaring en een levensles rijker. Tot zover de mindfullness-bijdrage van deze week, lieve leerlingen. We gaan nu over de écht belangrijke zaken praten.

Joost Klein. Ja, je kunt er domweg niet omheen. Elk jaar weer is er een enorm debat over de act die we namens ons land naar het Eurovisie Songfestival sturen, maar zoveel discussie als deze keer is er naar mijn weten nog nooit geweest. Heerlijk om te zien hoe het vooral tussen de oude en de nieuwe garde af en toe stevig los gaat. Muziek is er nu eenmaal niet om iedereen tegelijk te pleasen. Muziek is een kunstvorm, en kunst is altijd onderwerp van discussie. Dat zit in de kern van zijn wezen. Ik merk bij mezelf vooral dat ik in deze discussie precies tussen de generatie die het helemaal niks vind en de generatie die het helemaal geweldig vind in zit. Het Ongelooflijke Leed Dat Bijna Veertig Worden Heet. Mijn generatie bekijkt het allemaal van een afstandje, met een bakkie popcorn er bij. De generatie die opgroeide met 3FM, maar nog te jong is voor Radio 2. Eigenlijk vinden wij alles wel prima. Wij snappen beide kanten. De oude garde vind de tekenfilms van tegenwoordig ook maar niks. De jeugd van tegenwoordig kijkt niet meer naar rustig voortkabbelende animaties als Buurman en Buurman, Thunderbirds of De Fabeltjeskrant. Het moet snel en flashy. Mijn eigen generatie groeide op met de avonturen van Purno de Purno en geloof me, dat zorgt voor een geestelijke wond waar de rest van je leven etter uit blijft lopen. Sapperedosio! Eigenlijk waren veel kinderprogramma’s van die tijd ronduit idioot en asociaal. Rembo & Rembo over in de douche poepen, dat soort televisie maken ze niet meer. Gelukkig maar. Joost Klein mag gerust de muziek van vroeger weer terug brengen, graag zelfs, maar laat hem alsjeblieft niet bij de oude filmrollen van Villa Achterwerk komen. Één verziekte generatie is al erg genoeg. Ik moet er niet aan denken dat mijn dochtertje ( ze is vandaag negen jaar oud geworden! ) een aflevering van Purno de Purno te zien krijgt. Ik heb nog liever dat ze mij de rest van haar leven “Europapa” gaat noemen, dan dat ze mij één keer vraagt waarom “De Grote Kietelaar” zo’n gek stemmetje heeft.