Noorwegen staat al jaren bovenaan mijn lijst van landen die ik graag nog wil bezoeken. Mijn droom is om een aantal weken met de auto op pad te gaan, en dan sowieso langs de kust van Noorwegen, langs de Lofoten, omhoog te rijden tot de Noordkaap. En uiteraard mag het zien van het Noorderlicht, Moeder Natuur haar meest waanzinnige schouwspel, dan niet ontbreken. Je zou denken dat dit een haalbare droom is, maar om de één of andere reden lijkt het alsof het universum alles in zijn macht gebruikt om mij deze roadtrip te onthouden. Kapotte auto. Financiële problemen. Extreem weer. Elke keer is er wel iets. Over een paar jaar geef ik het op, maar voorlopig is het nog niet zover. Al probeer ik inmiddels, bewust of onbewust, de dromen wat dichter bij huis te zoeken. Of kleiner te dromen. Het geluk in kleinere momenten te vinden. Helemaal prima natuurlijk. Maar potverdorie, Noorwegen. Geen idee waarom Noorwegen en de rest van Scandinavië me zo enorm aanspreken. Iets zegt me dat ik daar thuis hoor. Misschien was ik in een vorig leven een woeste, super sexy Viking. Maar het kan net zo goed een Finse alcoholist met een zwak lijf en een voorliefde voor snelwandelen zijn geweest. Hoe dan ook, ik móét daar heen.

Komt ook wel goed, want ik ga in Mei een week naar het Zweedse Malmö. Nou is dat eigenlijk de voordeur van Scandinavië, dus écht heel ver hoeven we niet te reizen. Mijn lieftallige vriendin heeft namelijk als lid van de fanclub een kaartje weten te bemachtigen voor het Eurovisie Songfestival. En niet alleen voor de finale, nee nee, óók voor beide halve finales. Let wel; één kaartje. Want ik ga daar natuurlijk niet als een debiel met een Nederlands vlaggetje zwaaien. Dat kan mijn vriendin prima alleen. Ik vermaak me wel in de stad, of rij even heen en weer naar Kopenhagen waar ook vast wel wat leuke feestjes zijn die week. Misschien wel een leuk Viking-thema-feest. Of een bijeenkomst van Deense snelwandelaars. Ook leuk. Anders leuk.

Maar goed, kleinere dromen dus. Vroeger was een huisje op de hei ene kleine droom. Maar voor zo’n huisje betaal je tegenwoordig al gauw een half miljoen, dus zo klein is die droom inmiddels niet meer. Dan maar een andere droom… Een Alfa Romeo Giulia! Oh wacht, die gaat vanaf 65.000 eurootjes. Ehm.. Weet je, ik ga hier nog even een nachtje goed over slapen… Goed over dromen dus. En kleine stapjes maken. Misschien eens geld gaan verdienen met dit goddelijke lijf. Een OnlyFans beginnen. Misschien is er een afzetmarkt voor gedragen ondergoed? Kan ik ergens mijn ziel verkopen aan de Duivel? Je moet toch een beetje creatief gaan nadenken als je verder geen talenten hebt om ( werknemers van de Belastingdienst, even wegkijken nu ) mee bij te beunen. Om uiteindelijk dus een huisje op de Noorse hei te hebben, met een Italiaanse Giulia voor de deur. En in de voortuin hangt de Drentse vlag trots te wapperen in de vlaggenmast, de koude wind trotserend. En daarnaast die van Groningen, voor mijn Groningse vriendin. Die is namelijk gek op vlaggetjes. Douze points voor deze droom.