Net wanneer je bent bijgekomen van alle “Spotify Wrapped” lijstjes op de social media, begint de volgende muzikale ellende: Je lijstje samenstellen voor de Top2000. Mijn God, zijn er ergere manieren om jezelf te kwellen? Zelfs met de mogelijkheid om maar liefst 35 nummers uit te kiezen, kom je elk jaar weer op hetzelfde punt uit: Je moet nummers die je nauw aan het hart liggen, schrappen. En elk jaar weer, vlak nadat je je lijstje dan eindelijk op hebt gestuurd, hoor je opeens dat ene liedje waar je dus niet aan had gedacht. Voor mij was dat deze keer “Dicke Titten, Kartoffelsalat” van de legendarische zanger Ikke Hüftgold. Volgend jaar beter, Ikke. Entschuldigung.

Kan me er weer belachelijk op verheugen om om drie uur ‘s nachts de radio even aan te zetten om “Angel of death” van Slayer te horen, om vervolgens emotioneel te worden van een nummer van Celine Dion. Mooi wat muziek allemaal kan doen. Hoe bepaalde liedjes zo sterk gelinkt zijn aan belangrijke momenten in je leven. Hoe je samen met je partner jullie eigen liedje kunt hebben ( “Gewoon opnieuw” van Alex Klaasen in mijn geval )

Hoe je verdrietig kan worden van een liedje dat je ooit op de begrafenis van een geliefde hoorde. Hoe je bij een ander liedje je ogen sluit en opeens twintig jaar jonger bent, en ergens op een Spaans strand ligt met een flesje Corona in je hand en al je toenmalige vrienden om je heen. En hoe je je bij het volgende liedje weer helemaal dood ergert aan het feit dat er schijnbaar heel veel mensen zijn die dat muziek durven te noemen ( ik ga niet over Suzan & Freek schrijven deze keer )

En elk jaar ook weer dezelfde discussie over “Bohemian Rhapsody”.

Persoonlijk zou ik het nooit in mijn lijst zetten, maar over het feit dat het een muzikaal monument is, valt niet te twisten. Het heeft alles, en van alles te veel. Maar is dat nou zo erg? Wie heeft er niet een gekke stem opgezet om mee te zingen met “O mamma mia, mamma mia, mamma mia, let me go” ? En is dat niet precies wat muziek moet doen? Je even losmaken van jezelf? Je even al je zorgen laten vergeten? Ik heb zelf trouwens veel meer moeite met de hoge notering van “Hotel California” van The Eagles. Wat een zeiknummer is dat, zeg. Maar goed, blijkbaar is er een markt voor. Ik vermoed dat mensen die daar op stemmen, vaak ook fan zijn van….. Oh nee, ik zou het niet over die twee gaan hebben.

Boven alles is muziek een fantastisch gereedschap om emoties te uiten, te ervaren en te delen. En juist in deze donkere dagen, biedt het troost en verbinding. Dus zet lekker de radio wat vaker aan. Uiteraard niet alleen voor de Top2000, zet ‘m ook eens wat vaker op ZO!34. Vinden we leuk hier. Kusje op je oren.