De laptop vertelt me dat het buiten zonnig is, met een temperatuur van vier graden boven nul. Ik kijk naar buiten en zie een grauwe, grijze wereld, met her en der de bruintinten van de herfst. Lang leve de techniek, en lang leve de natuur.

Het weerbericht is al net zo misleidend als de gemiddelde Instagram-influencer. Neem beiden met een even grote korrel zout. Of een vrachtauto vol met korrels. Ook het leven van een influencer gaat niet over rozen. Alleen het leven van een rozenkweker gaat over rozen.

Mijn vader werkte vroeger bij een rozenkwekerij. Ook zijn leven ging niet over rozen. Het was een kort, niet over rozen gaand leven. Gelukkig wél lang genoeg om mij, en voor mij aan nog twee mensen op deze aardbol te zetten. Alle drie geen liefhebbers van rozen, overigens. Ik heb bij zowel mijn broer als bij mijn zus thuis nog nooit rozen zien staan. Begrijp ik heel goed.

Mijn vader overleed in 1996, op 39 jarige leeftijd. Ik was toen zelf 11 jaar oud. Inmiddels ben ik 38 jaar oud. U begrijpt dat me dat enigszins nerveus maakt. De gedachte om binnen nu en anderhalf jaar te sterven, is een bizarre. ( “Fun fact”: ook de vader van mijn vader, mijn opa dus, overleed op 39 jarige leeftijd ) Ik heb nog veel te veel te doen. Maar boven alles wil ik zo graag mijn dochter zien opgroeien. Nog zoveel herinneringen met haar maken. Herinneringen die ik zelf ontbeer met mijn eigen vader. Die was altijd aan het werk, en had in zijn vrije tijd teveel last van zijn rug om écht leuke dingen te gaan doen. De geur van Toco Tholin hing altijd in ons huis. Die overstemde de geur van de altijd aanwezige bossen rozen ruim. Typerend.

Een van de dingen die hij wél altijd deed, was naar thuiswedstrijden van BVO Emmen gaan. Namen als Mika Nurmela, Peter Uneken en Michel van Oostrum vielen regelmatig in Huize van der Weg. Maar boven alles was de naam “Roelof Luinge” een terugkerend thema. Roelof Luinge was voor mijn vader, wat Suzan & Freek nu voor mij is. De aartsvijand. Hij kon er niets van, was stekeblind, partijdig en een enorme hondenlul. Wat zou ik er veel voor over hebben om terug in de tijd te gaan, en met mijn vader te kijken naar een wedstrijd van BVO Emmen waar Dhr. Luinge de scheidsrechter was. Mijn vader in zijn natuurlijke habitat, met twee of drie van mijn ooms samen op de bult zand waar tegenwoordig de Zuidtribune staat. Potje bier in de hand ( ik een Fristi ), beetje tiefen op de scheids. Naar een bloedeloze 0-0 kijken op een koude, regenachtige vrijdagavond. Ja, ik teken er direct voor.

Later leerde ik dat het allemaal best wel meeviel, met die Roelof Luinge. Lijkt me best een geschikte vent. Misschien moet ik hem eens een bos bloemen sturen, uit naam van mijn vader. Als een postuum excuses. Een bos rozen lijkt me wel passend. En op het graf van mijn vader een CD van Suzan en Freek leggen. Dan zal hij zelf ook beseffen dat er in het leven ergere dingen zijn dan de fluit van Roelof Luinge.