Gewoon gekookte aardappels met groente en vlees. Dat staat er op het menu bij Jessica Poel (50) uit Dalen vanavond. Klinkt niet heel bijzonder, maar dat is het voor haar wel: ze kookt het namelijk zelf in haar eigen, verstelbare keuken. Daarover lag Poel jaren met de gemeente Coevorden overhoop.

Door een ernstige rugaandoening is Poel aan haar rolstoel gebonden. Na een schikking en vervolgens een verbouwing kan ze het gedoe met de gemeente eindelijk afsluiten.

"Zo makkelijk gaat het nu", lacht Poel als ze in haar rolstoel de woonkamer binnenkomt door de verbrede deurpost. "Vrijheid, zelfstandigheid. Dat is dit. Ik kan zelfstandig de hort weer op, thuiskomen en mezelf redden. Van de woonkamer de keuken door, naar de achtertuin. Het kan allemaal weer."

Koken op hoog en laag niveau

Installateur Nico moet nog de laatste dingetjes afwerken, een kraan bevestigen, de leidingen wegwerken, maar dan is het af. Met een druk op de knop zakt het aanrecht naar beneden, zodat Poel in plaats van staand, ook zittend in haar rolstoel kan kokkerellen. Dat was een van de benodigdheden die Poel zelfstandig zou maken in haar eigen woning.

Poel lijdt aan een syndroom dat vooral haar beweeglijkheid aantast. "Bij mij uit het zich in veel slijtage in mijn lichaam. Van mijn darmen, maag en slokdarm tot mijn gebit, mijn haar." Het ene moment loopt ze kwiek rond, het andere zit ze gekluisterd aan haar rolstoel. En dan zijn er ook momenten waarop Jessica Poel niets liever wil dan liggen, op het bed midden in haar woonkamer.

Verwarrend

Het kan voor de buitenwereld heel verwarrend zijn om dat contrast te zien. "Dat vind ik lastig, dat mensen dat verwarrend vinden. Als ik lenzen draag, en de volgende dag een bril, dan worden daar ook geen vragen over gesteld. Het voelt op deze manier als wantrouwen en dat vind ik zonde."

Poel beschikt over een rolstoel, een scootmobiel en een bed in de woonkamer. Dat is allemaal zichtbaar, maar tegen de constante pijn heeft ze een neurosimulator, een medisch implantaat. "Zonder dat hulpmiddel had ik hier ook niet gezeten."

"Als we niet zouden schikken, waren we nog lang niet klaar geweest." Poel houdt nare herinneringen over aan het hele proces met de gemeente. Toch kwam het deze week tot een kop koffie met burgemeester Renze Bergsma en zorgwethouder Joop Slomp. "Dat was een goed gesprek, waarin ik mijn hart heb gelucht. Ik heb vijf A4'tjes voorgelezen en duidelijk gemaakt wat het met me deed. Ik ben echt heel boos geweest en gezegd: 'Jullie hebben mij moedwillig naar de kloten proberen te helpen'. Dat was een emotioneel gesprek."

Principekwestie

Volgens de rechter werd het getouwtrek met Jessica Poel langzamerhand een principekwestie voor de gemeente. "Dat hebben de burgemeester en de wethouder inderdaad gezegd en dat dat niet had mogen gebeuren", vertelt Poel.

De gemeente Coevorden gaat normaal gesproken niet in op individuele gevallen, maar geeft in een korte reactie aan dat het goed is dat er een einde is gekomen aan deze langlopende kwestie: "Als gemeente voeren we de WMO uit. We gaan zo zorgvuldig mogelijk te werk bij het beoordelen en toekennen van WMO-voorzieningen. Daarbij willen we de menselijke maat niet uit het oog verliezen. Helaas verschilden wij met mevrouw Poel van mening over wat nodig en mogelijk was."

Vanuit Poel ligt er nu nog een WMO-aanvraag voor de voordeur. Die moet automatisch openen en sluiten, voor wanneer Poel met haar rolstoel het ietwat steile paadje oprijdt. "Die is gelukkig goedgekeurd, maar ik hield mijn hart vast. De burgemeester heeft me verzekerd dat wanneer er iets weer fout zou gaan, dat ik hem aan zijn jasje mag trekken", laat ze weten.

Compensatieverzoek

Burgemeester, wethouder en Poel gingen deze week goed uit elkaar, maar toch dient Poel nog een verzoek tot compensatie in, voor de geleden mentale schade van de hele periode. Dat verzoek wordt dat door een onafhankelijk bureau beoordeelt. Tot die tijd geniet Poel volop van haar verbouwde woning: "Zodra de oven erin zit, maak ik een appeltaart en mijn rode koolschotel. Daar kijken mijn dochters en ik enorm naar uit."