Hij heeft zich er maar bij neergelegd en plaatst zijn Haagse paaltjes niet meer langs de weg bij zijn oprit. Het afgelopen half jaar lag Hans Jansen uit Roswinkel daarover overhoop met de gemeente, die hem geen toestemming gaf. Eind vorig jaar verschenen beide partijen voor de bezwarencommissie die nu heeft geoordeeld dat de gemeente juist heeft gehandeld. Jansen maakt er verder geen halszaak van. "Natuurlijk kan ik nog naar de rechter stappen, maar dat laat ik."

Jansen (1958) is geboren en getogen in Den Haag, maar maakte zeventien jaar geleden de overstap naar Roswinkel. "De plek waar wij destijds woonden hadden wij gepacht. De grondeigenaar wilde overgaan op nieuwbouw op deze locatie, dus wij moesten op zoek naar iets anders."

In Den Haag of omgeving wonen, was volgens hem geen optie. "Veel te duur. Bovendien wilden we rust en ruimte om ons heen, dat laatste ook vanwege onze paarden en honden." Na een rondje op huizensite Funda viel het oog van Jansen al snel op een arbeidershuisje bij Roswinkel. Samen met zijn gezin (dat naast vrouw Karin ook uit twee dochters bestaat) naar zijn nieuwe thuis. Vanwege de gebrekkige staat schuiven ze die woning eraf om er een nieuw stulpje te bouwen.

Ooievaar

Vanuit Den Haag had Jansen twee stadspaaltjes meegenomen. Ze zijn vergelijkbaar met de bekende amsterdammertjes. Maar in plaats van drie kruizen prijkt er een ooievaar op, het beeldmerk van Den Haag. "Vanwege mijn verhuizing naar Drenthe, wilde ik uiteraard wel een aandenken mee. Bij de gemeentewerf trof ik die in onbruik geraakte paaltjes, die ik vervolgens met toestemming mocht meenemen."

Het idee was om ze langs de weg bij zijn oprit te plaatsen. Deels ook om die oprit te beschermen tegen het verkeer, vertelt hij erbij.

Kort en krachtig nee

Hij schrijft de gemeente aan om te vragen om toestemming. "Mijn vrouw vroeg zich af of plaatsing eigenlijk wel mocht. Het is per slot van rekening gemeentegrond." Hans bewandelt daarom de koninklijke weg en stuurt een mailtje. De reactie viel tegen. "Ik kreeg een kort en krachtig nee. Zonder verdere toelichting of de exacte naam van de afzender."

Jansen legt zich daarbij niet neer en een uitgebreide mailwisseling volgt. Uiteindelijk volgt de zitting bij de bezwarencommissie.

In lijn met bomen

De gemeente oordeelde dat de paaltjes een belemmering kunnen zijn voor verkeer dat elkaar wil passeren. Gelet op de breedte van de weg en het feit dat er veel landbouwverkeer rijdt, is de kans op een aanrijding groot, vindt de gemeente. Natuurlijk staan er ook verkeersborden in de berm, maar die zijn nu eenmaal verplicht.

Jansen bracht daar tegenin dat hij de paaltjes niet vlak aan de weg wou zetten, maar ongeveer een meter ervanaf. "In lijn met de bomen die er staan. Dus passeren blijft mogelijk." De gemeente vreesde verder dat zij aansprakelijk zouden zijn als de paaltjes werden aangereden. Want ze zouden per slot van rekening op gemeentegrond staan. "Dat vond ik onzin. Volgens mij is het zo, dat als je tegen een stilstaand object aanrijdt, de bestuurder verantwoordelijk is."

Stukje nostalgie

De bezwarencommissie gaat nu in zijn advies mee in de argumentatie van de gemeente: de paaltjes betekenen een risico voor de verkeersveiligheid. Jansen heeft zich er, enigszins schoorvoetend, bij neergelegd. "De gemeente is zo kinderachtig, maar ergens heeft ze wel gelijk. Ik zet die paaltjes gewoon voor mijn hek neer. Heeft niemand er last van en kan ik er alsnog van genieten. Want voor mij is het gewoon een fijn stukje nostalgie."