Na haar debuut met Instinct, dat kon rekenen op lovende recensies, brengt Ivonne Wilken, van origine afkomstig uit Emmen, een nieuwe thriller op de markt. De titel luidt Verstrikt, een boek met een Scandinavisch randje, waar ze haar grote fascinatie voor de duistere kant van het leven in kwijt kan.

Over de inhoud van haar kersverse Scandinavische thriller Verstrikt wil Wilken niet al te veel vertellen. "Dan vertel ik al snel de plot, en dat is dan een spoiler. Mensen moeten het boek onbevangen kunnen lezen."

Tipje van de sluier

Duister wordt het zeker, verklapt ze als tipje van de sluier. Het verhaal draait om een 70-jarige vrouw, alleenwonend bij de fjorden van Oslofjord en een student die onverwacht haar nieuwe huisgenoot wordt. "Waarom wil ze daar blijven wonen? Hoe is de verstandhouding tussen de twee? Zo komt het verhaal tot stand", legt Wilken uit.

Het fictieve verhaal is trouwens deels gebaseerd op een stukje Noorse werkelijkheid. "Ik hoorde van de man die met de pont naar de eilanden vaart, dat er op een bepaald eiland een 90-jarige vrouw woont, helemaal in haar eentje. Dan vraag ik me dus af, wat doet zo'n vrouw daar moederziel alleen? Daar zit vast een bijzonder verhaal achter. Zo is uiteindelijk de basis gelegd voor Verstrikt."

Scandinavisch randje

Dat haar boeken een Scandinavisch randje hebben is zeer verklaarbaar. Wilkens woont er al vijftien jaar, tussen de fjorden. In 2007 ging de nu 51-jarige schrijfster haar Griekse vriend achterna, richting Noorwegen, die daar een hoge functie kreeg aan de universiteit.

Wilken had zelf inmiddels noodgedwongen haar baan opgezegd. Want ze kreeg tijdens haar werk als antropoloog en criminoloog, waar ze veelal met criminelen als mensensmokkelaars, prostituees en straatrovers werkte, ernstige RSI-klachten. Door deze klachten kon ze geen rapportages meer opmaken en moest zij afscheid nemen van haar werk. "Je valt in een diep gat, en hebt geen bezigheden. Dat is frustrerend", vertelt Wilken.

Hulp van computer

In Tromsø, hoog bovenin Noorwegen, kreeg het schrijversvirus haar te pakken. En de ontdekking van een spraakcomputer deed wonderen, ze moest zinnen inspreken, waarna de computer het in tekst omzette. Dit was haar grote hulp om een boek in elkaar te zetten..

"Langzamerhand worden alle losse zinnetjes bij elkaar vloeiende stukjes. En die stukjes worden vervolgens compleet gemaakt tot één spannend boek. Je kan misschien niet veel als je door zo'n handicap niet zelf de tekst kunt opschrijven, maar je kunt wel blijven nadenken. Dus als ik een bergwandeling had gemaakt en terugkwam, had ik soms een hele nieuwe scene bedacht."

Vloeiende zin in hoofd

Wel is het volgens Wilken zaak om de zinnen goed voor te bereiden en duidelijk uit te spreken, anders is het werk met de computer gedoemd te mislukken. "Je moet een vloeiende zin in je hoofd hebben. Als je gaat hakkelen, dan komen er fouten in."

In een paar jaar tijd heeft dat geleid tot een nieuwe thriller, die mogelijk net als haar debuut Instinct de boekenmarkt bestormt. Eentje die vorig jaar genomineerd werd voor De beste vrouwenthriller van Nederland. "De recensies waren heel lovend. Je las erover: 'vijf dikke vette sterren' Of: 'Een nieuw thrillertalent dat de boekenmarkt binnenkomt', schreven ze. Dat voelt heel erg leuk."

Fascinatie voor duistere kant

Ze heeft trouwens altijd al een voorliefde voor huiveringwekkende verhalen gehad, vooral van succesvolle Scandinavische schrijvers. Het kan Wilken eigenlijk niet duister genoeg zijn. Dat verklaart ook haar vroegere studiekeuze voor antropologie en criminologie.

Zelf ooit eens nog eens duistere thrillers schrijven was dan ook altijd al een grote wens. "Ik heb journalistiek gestudeerd, dus ik heb wel wat met schrijven. En ik ben zeer gefascineerd waarom mensen iets vreselijks doen, hoe het komt dat ze een grens over gaan. Daar zijn bepaalde pushfactoren voor nodig. Maar wat is dat dan?"

Maar daarmee is nog niet meteen een heel boek gevuld. "Voor het schrijven krijg je alle vrijheid, maar aan de andere kant kan je in een paar zinnen ook zoveel zeggen. Hoe moet ik dan een hele pagina volkrijgen, denk ik wel eens?". Zo beschrijft Wilken haar continue worsteling om uiteindelijk tot een spannend verhaal te komen dat boeit tot het eind.