Hoe trots hij is op zijn Gouden Griffel? Met een brede grijns wijst Pieter Koolwijk op zijn linker onderarm. Daar prijkt het evenbeeld van de prijs in de vorm van een tatoeage op de huid van de Emmenaar.

Trots is dus een understatement. "Toen ik ongeveer tien jaar geleden begon was ik een ict'er die een boek geschreven heeft. Nu voel ik mij een schrijver die er ict-werkzaamheden naast doet." Een terugblik op een bizar jaar met een gouden randje.

Chaos. Korter kan Koolwijk het afgelopen half jaar niet samenvatten. "Het begon al in juni. Toen won ik (met het boek Gozert, red.) de Zilveren Griffel. Links en rechts ontvangt hij ook signalen dat hij een goede kans maakt op de gouden tegenhanger. "De stress en de spanning namen toe. Ik wou het zo graag, want stel dat je er naast grijpt. Ik wilde zo graag winnen."

Wie ben ik

Groot was de vreugde toen hij als winnaar uit de bus kwam. Voor Koolwijk is de prijs meer dan een erkenning voor wat hij doet. Het is ook een bevestiging van wat hij is: een kinderboekenschrijver in hart en nieren. Het is geen beroep dat hij van jongs af aan duidelijk uitgekristalliseerd voor ogen had. "Ik ben altijd erg zoekende geweest naar mijn plek in de wereld. Wie ben ik, wat kan ik?"

De verwachtingen in zijn omgeving waren in ieder geval niet hoog. "Vroeger was ik wel een rotjochie. Ik haalde veel kattenkwaad uit. Ruitjes ingooien. Dingen vernielen. Ik stond in mijn woonplaats (Koolwijk is geboren in Gouda en woonde voor lange tijd in Alphen aan de Rijn, red.) niet als al te best bekend."

Met veel negatief commentaar als gevolg. "Deels had ik dat natuurlijk ook aan mezelf te danken. Niemand dacht dat er veel van mij terecht kwam, zowel op school als thuis."

Vlo en Stiekel

Later in het leven duikelt hij stuurloos van het ene baantje in het andere. Van houtwormbestrijder tot postbode. "Ik dacht bij mezelf: is dit nou het leven. Zit er niet meer in dat dit?" Een omslag vindt plaats als hij met zijn gezin besluit om het drukke westen te ontvluchten en te verhuizen naar Emmen. "Een sociaal leven had ik hier aanvankelijk niet, dus zocht ik een hobby. Als kind ging het schrijven van voetbalverslagen mij goed af, dus dat kwam toen weer in beeld."

Na het winnen van een schrijfwedstrijd, pent hij in drie maanden zijn eerste boek, Vlo en Stiekel, bij elkaar. Op goed geluk stuurt hij het manuscript naar meerdere uitgeverijen waarop Lemniscaat, niet de minste, meteen toehapt. Niet bepaald een standaardscenario voor een beginnend schrijver. Maar voor de uitgever had de Emmenaar 'het'.

Niet op af te dingen

Inmiddels heeft Koolwijk zeven titels op zijn naam staan, maar zichzelf als volwaardig schrijver zien: dat was er voor hem nog niet bij. "Ik heb altijd zo'n naar stemmetje in mijn hoofd. Als jij het kan, hoe bijzonder is het dan."

Die echo uit het verleden bleven hem altijd achtervolgen, bij wat hij ook presteerde. Tot de winst van de Griffel. "Als je zoiets mag ontvangen. Ja, daar valt niet op af te dingen. Het stemmetje is verstomd."

'Rest van mijn leven'

Het succes heeft Koolwijk een vorm van rust en meer zelfvertrouwen gegeven, vertelt hij. "Ik heb nou wel aan mezelf bewezen dat ik het kan. Aan mij ligt het niet meer, ik heb alles eruit gehaald. Ook al maak ik nooit meer een vergelijkbaar succes mee, de rest van mijn leven blijf ik een winnaar van de Gouden Griffel. Dat is niet alleen erg tof, het maakt me ook trots."

Aan de andere kant wordt de Griffel ook geen molensteen, want Koolwijk is natuurlijk niet gaan schrijven voor het winnen van prijzen. "Het creatief bezig kunnen zijn is voor mij de grootste drijfveer. Als ik bijvoorbeeld een tijd lang geen woord op papier zet, word ik onrustig. Dan moet er weer wat uit mijn vingers. En daar word ik helemaal blij van."