In Emmen staan zo'n twaalf internationale studenten van hogeschool NHL Stenden in de wacht voor woonruimte. In de grote studentensteden zoals Groningen is de woningnood onder buitenlandse (maar ook Nederlandse) studenten enorm, en ook in Drenthe komen zij moeilijk aan een kamer.

De studenten hebben wel een dak boven hun hoofd, maar dat is maar tijdelijk. Ze verblijven bijvoorbeeld in een bed-and-breakfast, hotel of zelfs bij docenten thuis. Docent Wilma Lanting heeft de Italiaanse studente Amélie in huis genomen. "Ze had nog geen overnachtingsplek kunnen vinden. Daar sta je dan, vanuit Italië met je grote koffer", zegt ze. "Dan bloedt je moederhart. Dus ik zei dat ik nog wel een logeerkamer overhad."

Voor Amélie is er inmiddels een oplossing

Amélie zou voor één nachtje meegaan, maar woont nu al twee weken bij Lanting in huis. "Gelukkig heeft ze afgelopen vrijdag een kamer aangeboden gekregen, vandaag tekent ze waarschijnlijk haar contract." Voor de Italiaanse is er dus een oplossing gekomen, maar voor de anderen nog niet. "Het is echt heel lastig."

Volgens Lanting hebben meer docenten een student in huis genomen. "Toen we zagen dat er een huisvestingsprobleem was, hebben we een Housing Servicepunt opgericht en studenten gevraagd waar ze moeite mee hadden. Zo hebben we het probleem in kaart gebracht."

'We zijn een onderwijsinstelling'

Waarom koopt een hogeschool niet zelf een appartementencomplex speciaal voor studenten? "We spelen weleens met dat idee, maar we zijn in de eerste plaats een onderwijsinstelling. Daar willen we ons geld insteken, we zijn geen vastgoedontwikkelaars." De enige oplossing is huizen bouwen, zegt Lanting.

Hoewel woonruimte zoeken de verantwoordelijkheid is van de student, begrijpt Lanting dat niet iedereen goed op de hoogte is van de woningnood in Nederland. "Als je in Indonesië woont, heb je misschien geen idee dat er zoveel krapte is. Ik denk dat ze vaak niet weten wat ze overkomt, maar we communiceren de eigen verantwoordelijkheid wel altijd."

Toch nam Lanting dus een student in huis, iets waar ze geen spijt van heeft. "Ik sta er weer open voor." Een inbreuk op haar privéleven was het naar eigen zeggen ook niet. "Qua ruimte kon ik het prima kwijt", vertelt ze. "En het is heel gezellig. Onze kinderen vinden het ook leuk, zij laten haar de buurt zien en drinken wat op een terrasje. Ze is verder heel zelfredzaam, dus ze gaat 's ochtends van huis en eet ook vaak op de hogeschool. Soms merk je het niet eens dat ze er is."