Lieve Isabel

Elke woensdagavond schrijf ik je weer.
De onderwerpen zijn nogal divers.
Ik schrijf je over van alles en nog wat. Over gebeurtenissen en ontwikkelingen in onze streek. Of ergens in Nederland of ver weg. Of andere zaken die ons bezighouden. Het maakt niet uit.
Elke woensdag moet er weer iets klaar.
En dat komt door onze zoon Gert-Jan die deze avond op de radio presenteert.
Hij vroeg mij wekelijks een stukje te gaan schrijven.

Vroeger toen hij nog een kleuter was wilde hij al radiomaker worden.
Meestal zeggen jongetjes van die leeftijd zoiets van voetballer of brandweerman.

Dat had ik van hem ook verwacht. Maar het was radiomaker dus. Ik snapte niet precies wat hij bedoelde. Wilde hij radio's gaan repareren of wilde hij zelf voor de radio een programma maken?
Dat is inmiddels duidelijk. Al weet ik niet of hij ook toen al besefte wat hij precies zei.

Z'n enthousiasme en inzet is enorm en spat van het scherm. Al ben ik niet helemaal objectief te noemen. Goed, dan even iets minders: zijn uitspraak engels kan hier en daar nog wat verbeterd worden.
Op school zei z'n engelse leraar al dat wanneer het proefwerk in het Duits was geweest hij een net voldoende had gekregen. Maar het was Engels dus.
Maar hij zet zich in, leert zelfs bij en heeft er enorm veel plezier in.

En door zijn gedrevenheid zit ik hier elke woensdag een verhaal te tikken.
Ook met plezier. Dat wel. Dat was natuurlijk niet zo gelopen als hij voetballer of brandweerman was geworden, alhoewel hij ook goed is in schoppen en spuiten.
Maar zijn kleutertjesuitspraak werd werkelijkheid!
En hij sleepte moeders mee in zijn droomwens.
Het kan verkeren, zei Bredero reeds.

De groeten