Elke woensdagavond om 21.40 uur heeft Gert-Jan in het programma De Avond Van de column Lieve Isabel. Deze wordt iedere week geschreven en voorgelezen door zijn moeder, die schrijft onder de naam Mamalie.

Lieve Isabel

Gisteren ging ik naar de tandarts. Mijn gebit is slecht en ook slecht onderhouden. Nee, ik poets wel, vaak meer dan 5 keer per dag, en flos er ook lekker op los, maar de tandarts heeft niet zo'n beste klant aan mij. Ik kom er nooit. Maar nu zat mijn hoektand helemaal los, erg in 't zicht zeg maar en ik ging heen om van de tandarts te horen of er nog iets te redden viel.

Vroeger van huis uit gingen we nooit naar de tandarts. Dat wil zeggen niet naar de halfjaarlijkse controles. We gingen alleen als we kiespijn hadden om de zere rotte kies te laten trekken. Ik ken maar weinig dingen die ze pijnlijk zijn als kiespijn. Niets hielp echt. 's Nachts sliep je er niet van. Eten lukte niet en zelfs praten werd een probleem.

Ik was op zo'n moment helemaal niet bang meer voor de tandarts, want na het trekken van de kies, was de pijn helemaal weg. In dat opzicht heeft het erg veel overeenkomsten met een bevalling.

Toen we zelf kinderen kregen besloot ik met hen elk halfjaar naar de tandarts te gaan. En liet ook gelijk mezelf saneren. Dat is dus best een hele poss goed gegaan. Nu de kinderen de deur uit zijn, is bij mij het animo van de tandartsbezoekjes ook danig gedaald, of beter gezegd: het kwam er niet meer van. Nooit meer een tandarts bezocht. gewoon slordig. Ik weet het.

Maar nu. Een losse tand. En nog wel aan de voorzijde van mijn gezicht, echt erg. Als ik straks praat, of lach - wat nog gekker is, want dan gaat mijn mond nog verder open - zie je gelijk dat er een tand mist. Vreselijk. Ik hoopte dus vurig dat de tandarts een pasklare oplossing had voor mijn probleem. Vastplakken of zoiets. Ja, weet ik veel, er komen toch steeds nieuwere technieken?

Maar helaas. Al bij het openen van mijn mond, zag de tandarts al meteen dat er niks meer aan te doen was. Die tand zal eruit gaan, er ontstaat dan een gat en er zit ook al een gat naast. Het wordt heel moeilijk, zei ze, daar nog iets van te maken.

Ik staarde bij deze woorden een beetje naar 't plafond. Word er niet vrolijk van. Had zo gedacht dat de tandarts de boel nog wel een beetje kon opkalfateren. Nee joh, zegt ze, die wortel is ook doormidden. Ik kan er niks mee. Die tand aan de goeie kant is ook niet veel meer. Misschien moet je eens gaan nadenken over een kunstgebitje boven... En, zegt ze, ik snap trouwens helemaal niet hoe je kauwt en eet. Je mist zoveel in je mond.

Maak je daarover geen zorgen, zeg ik. Dat lukt allemaal nog prima. Beter zelfs dan zou moeten.

Nou, denk er overna wat je wilt en dan zie ik je wel weer, zegt ze.

Echt balen, zeg ik, maar als de mondkapjes blijven, waar het erg op gaat lijken, dan zie ik er de noodzaak niet van en zie je me niet terug!

De groeten.