Geschreven door: René Posthuma en Marc Wiegerinck

Carbid, water, een ton en een bal, dat is alles wat je nodig hebt voor een jaarlijkse traditie die niet zomaar verdwijnt: carbidschieten. Ook in Zuidoost-Drenthe wordt er dit jaar weer fanatiek geknald. Vuurwerk is vanaf volgend jaar verboden, maar het cultureel erfgoed carbid schieten niet. Juist daarom moet de traditie doorgegeven worden aan de volgende generatie.

De knal

Om negen uur ‘s ochtends staat een vriendengroep in Erm op een weiland te knallen. Senna Boerma organiseert dit al drie jaar op rij met zijn vrienden, en wat hij er zo leuk aan vindt? “Druk tegen je lichaam, de warmte en gewoon de knal. Heerlijk!"

Samenkomen

Bij elkaar zijn is een belangrijk onderdeel van de traditie. In Nieuw-Amsterdam komt de buren aan de Zwarteweg jaarlijks samen om vuurwerk af te steken, carbid te schieten en een drankje te doen. Michel de Vries organiseert de carbidtraditie in Nieuw-Amsterdam en één ding vindt hij extra belangrijk: "De traditie moet wel blijven bestaan, juist ook voor de jeugd." Zijn twee kinderen staan met een grote vuurwerk lont in hun hand op het terrein: "Het is gewoon leuk om gezellig bij elkaar te zitten, vuurwerk af te steken en carbid te schieten."

Jong geleerd is oud gedaan

In Zuidbarge werd er wel heel kleinschalig geschoten. Vier mini-tonnetjes op een rij gemaakt door opa. “De traditie van carbid schieten moet doorgegeven worden, en stiekem vindt papa het zelf ook wel een beetje leuk”, zo zegt vader Gert Jan Klasen. Ook al zijn de tonnen wat kleiner, ze doen het goed: “Ze knallen bijna net zo hard als de grote jongens.”