Aaldert Posthuma (70) liep in 1983 blijvende hersenschade op door een bedrijfsongeval. Daardoor moest hij alles opnieuw leren: van lopen tot praten. Nu, 42 jaar later, loopt hij een halve marathon samen met zijn dochter Marjolein (32) voor de Hersenstichting.

Op het door Aaldert uitgestippelde parcours doen ze alle plekken aan die voor hem van betekenis zijn geweest in zijn leven. Een letterlijke levensloop, zeg maar.

Die tocht wordt afgelegd in een bijzondere halve marathon in Zwartemeer. Bijzonder want er doen eigenlijk maar twee deelnemers aan mee: Aaldert zelf en zijn dochter Marjolein. De loop is eigenlijk een biografie op hardloopschoenen. Tijdens de 21 kilometer lange tocht in de omgeving van Zwartemeer en Klazienaveen doen Aaldert en Marjolein allemaal locaties aan die een rol hebben gespeeld in het leven van Aaldert.

Val van dak

"Mijn ouderlijke woning, die van mijn vrouw, de hardloopbaan waar ik train en het stukje natuur waar we weleens liepen", vertelt Aaldert. "En vergeet niet alle wijken en kanalen waar je ooit wel eens gevist hebt", vult Marjolein lachend aan. "Allemaal plekken die mij gevormd hebben tot wie ik nu ben", aldus Aaldert.

De twee lopen het parcours om geld in te zamelen voor de Hersenstichting. Een weinig verrassende keuze, als je weet wat Aaldert is overkomen. In 1983 was hij werkzaam als timmerman in Meppel. "Ik werkte aan een dak dat niet in al te beste conditie was. Ik zakte ineens weg en viel toen van zeven meter hoog naar beneden."

Opnieuw leren lopen en praten

Aaldert raakt door de klap drie dagen in coma. Wonder boven wonder breekt hij door de val geen enkel bot en is zijn schedel intact. Wel loopt hij een zware hersenkneuzing op, een beschadiging die tot gevolg heeft dat hij alles opnieuw moet leren.

Maar het was aanvankelijk even slikken. Aaldert was altijd een enorme sportfanaat, vertelt hij. Wielrennen, hardlopen, voetballen, touwtrekken, hij deed van alles. En hij moest er maar aan wennen dat hij daarop moest inleveren. "De specialisten zeiden: daar moet je mee leren leven. Maar zo zit ik niet in elkaar", vertelt hij. "Sport is altijd mijn uitlaatklep geweest."

Onderuit schoppen

In de daaropvolgende 15 jaar werkte hij keihard aan zijn herstel. Want hij is te koppig om zich erbij neer te leggen. "Als het eerst niet lukt, dan gaat het de volgende keer vast beter. Ik sta er altijd zo positief mogelijk in." Inmiddels loopt hij alweer fanatiek hard. Sterker nog hij geeft zelf hardlooptrainingen en liep elf jaar geleden zijn eerste marathon in Klazienaveen uit. "Voor vijf kilometer trek ik mijn schoenen niet meer aan", lacht hij.

Die comeback heeft hij voor een groot deel te danken aan Marjolein, geeft hij ruiterlijk toe. "Ik moest voor school een coopertest doen," vertelt Marjolein. "Ik vroeg pap om me te helpen. Hij rende toen al jaren niet meer." Aaldert: "Ik vertrouwde mijn lichaam toen nog niet. Mijn linkerbeen deed niet wat ik wilde. Na een paar honderd meter schopte ik mezelf bij wijze van spreken onderuit. Maar ik dacht: we proberen het gewoon."

Wat begon met een regelmatig rondje langs het kanaal groeide uit tot veel meer. Marjolein: "Toen ik klaar was, zei pa: 'Ik doe nog een rondje.' Toen wist ik: het vuurtje is weer aangewakkerd," lacht Marjolein.

Aardje naar haar vaartje

Overigens is er sprake van een typisch aardje naar haar vaartje wat betreft koppigheid. Jarenlang was ook Marjolein een echte sportaholic, zoals ze zichzelf omschrijft. Van tafeltennis tot fitness en kickboksen. Tot ze opeens last kreeg van verstijfde spieren en gewrichten. "Na een tijd van extreme spierpijn en vermoeidheid kreeg ik de diagnose fibromyalgie. Ik sliep veertien uur per dag en kon amper lopen." Tegen haar werd gezegd dat ze een rolstoel nodig had. "Maar ja, ik ben koppig. Ik dacht: ja koekoek, dat gaan we dus mooi niet doen."

Met intensieve revalidatie en veel doorzettingsvermogen vocht ze zich terug. "Elf jaar geleden liep ik mijn eerste run in Klazienaveen." Aaldert kijkt haar trots aan. Want hij weet als geen ander waar zij vandaan komt. "Een overwinning op jezelf", glimlacht hij.

Twee keer een halve marathon

Het idee voor de sponsorloop kwam van Marjolein. "Vorig jaar ben ik weer begonnen met hardlopen," vertelt ze. "Toen heb ik pa weer gevraagd om met me te trainen. Toen dacht ik na over hoe bijzonder het zou zijn als we samen een halve marathon zouden lopen."

Tijdens het trainen kwam het gesprek op vroeger. "Ik vroeg hem: hoe lang is dat ongeluk eigenlijk geleden? 'Tweeënveertig jaar,' zei hij. Toen viel het kwartje. Een halve marathon is 21 kilometer, en samen lopen we er dus 42. Dat kan geen toeval zijn. Het cirkeltje is rond."

Zo ontstond het plan voor hun actie: Koplopers zetten door, een sponsorloop voor de Hersenstichting. De teller staat inmiddels op ruim 1.300 euro, maar de twee hopen hun streefbedrag van 2100 euro te halen, honderd euro per kilometer. Marjolein glimlacht."Ik ben zo trots dat mijn vader van 70 dit kan en doet. En dat ik met hem kan doen."

Geschreven door Rien Kort.