Oktober was aangebroken, en de eerste herfststorm had zich flink laten gelden. Het turfschuurtje van Mans was helemaal in elkaar gewaaid – wat iedereen wel had verwacht. Maar dat diezelfde avond bij de bovenmeester drie mooie witte leghorns uit het kippenhok verdwenen, dat had niemand gedacht. Zelfs de veldwachter niet, die rustig bij zijn vrouw in de kamer zat en weinig meer zei dan:

“Het is beestenweer, vrouw. Je zou er geen hond uitjagen.”

Hij zat verdiept in een boek over De nieuwe bijenteelt, en praten hield het meestal dan bij hem op. Toch zat de kippendiefstal hem niet lekker. Hij was vaker op pad dan ooit, vooral ’s avonds, wanneer het door de gebrekkige straatverlichting in het dorp pikdonker kon zijn. Dat was ook afgelopen maandagavond het geval.

In de schaduw van het Bunker zag hij hoe Mans met flinke vaart vanaf de Veurstreek de Zijtak opreed, zonder licht op zijn fiets. Mans was te laat voor een vergadering van de sportvereniging.

“Afstappen! Politie!” riep veldwachter Wemmenhove.

Mans schrok zich wezenloos en viel bijna van de fiets. Mopperend bleef hij langs de weg staan.

“Je licht brandt niet,” zei de veldwachter.
“Onmogelijk!” riep Mans. “Toen ik van huis ging deed het nog prima!”
“Je liegt, Mans. Er zit niet eens een lamp op je fiets.”

Daar had Mans niets meer tegenin te brengen. Hij had de fiets van een buurman meegenomen, omdat zijn eigen fiets onder het puin van het schuurtje stond.

“Schrijf me maar op,” zei hij kortaf.
“Dat doe ik,” antwoordde de veldwachter, “maar ga eerst maar naar je vergadering.”

Toen Mans verder liep, riep hij Wemmenhove nog na: “Van de kippen van de bovenmeester heb je zeker niks gehoord?” Maar daar had Wemmenhove geen zin in.

In het dorp ging het gerucht inmiddels alle kanten op. Bij de molen wist Gerriet te melden dat de kippen allang in de maag zaten van een vent die met paard en wagen onderweg was naar de Zuidlaardermarkt.

En zo bleven de verhalen rollen, totdat er een ongelukje gebeurde. Tiensien botste met zijn oude brommertje – het ‘reuteltien’ – tegen de melkwagen van Rieks. Hij vloog door de lucht en kwam bovenop de melkwagen terecht. Het brommertje was total loss, maar Tiensien mankeerde gelukkig niets.

Gerriet had het gezien en vertelde het breeduit in het dorp. Hij voegde er echter iets bijzonders aan toe: “De pet vloog hem van het hoofd en wel drie meter de lucht in!” Alleen… Tiensien droeg helemaal geen pet.

Dat zette veldwachter Wemmenhove aan het denken. Hij herinnerde zich een oude pet die hij die ochtend bij het kippenhok van de bovenmeester had gevonden. Zou die van Tiensien zijn? Toen hij de fietstassen van Tiensien bekeek, vond hij er enkele witte kippenveertjes in.

En ja hoor: even later zat Tiensien bij de veldwachter op kantoor en bekende alles. De witte leghorns van de bovenmeester waren inderdaad door hem gestolen. Hij had zich aan het gaas bezeerd tijdens de diefstal, en de veertjes in zijn tas waren het bewijs. Zijn laarzen met vijf ribbels onder de zool gaven het laatste zetje. Die nacht zat Tiensien in het polhokkie.

Diezelfde avond keerden de kippen terug in hun hok, tot grote vreugde van de bovenmeester.

En die pet? Die bleek gewoon van de bovenmeester zelf te zijn, die hem altijd droeg als hij bij de kippen keek. Met Tiensien had het niets te maken. Maar Gerriets kletsverhaal had de veldwachter wél op het juiste spoor gebracht.

Zo zie je maar, mensen: een veldwachter kan veel – daar twijfelt niemand aan – maar soms heb je ook een beetje geluk nodig om een dief te vangen.

Dit verhaal gonst al jaren in onze familie rond. Of het helemaal waar is, laat ik in het midden, maar leuk om te vertellen is het altijd. De meeste namen in het verhaal zijn verzonnen. Heb jij zelf ook zo’n verhaal? Geef het vooral door!

Lees hier meer: Jan levert je historische streken

Mystieke Verhalen van Zuidoost-Drenthe

Een Reis Door de Tijd. De geschiedenis van Zuidoost-Drenthe reikt ver terug in de tijd. Jan Veenstra uit Coevorden neemt je mee naar de oorsprong van deze regio, waar sporen van prehistorische nederzettingen en oude rituelen nog steeds voelbaar zijn. Van hunebedden tot grafheuvels, elke plek vertelt een verhaal dat weerspiegelt in de ziel van dit land. Elke woensdag lees je op zo34.nl een stukje uit de geschiedenis maar op zijn website vind je nog veel meer!