De SGP gaat er vol voor: minder porno, minder gokken, minder drugs… kortom, alles wat ook maar een beetje plezier zou kunnen geven, moet verdwijnen. Hun argument: verslavingen maken ‘levens en relaties kapot’. Dus weg met Netflix-na-middernacht en welkom bij de eeuwige moraliteitsklas.

Voor de kleintjes is er een ‘zwemlesbonus’ van 1000 euro. Prima, maar ik stel me zo voor: “Pap, mag ik nu eindelijk YouTube kijken?” – “Nee jongen, eerst zwemmen.” Klassieke prioriteiten, SGP-stijl.

Ook de NOS krijgt een tik op de vingers, omdat ze de berichtgeving over Israël kritisch vindt. Daartegenover staat dat Nederland intensiever moet samenwerken met Israël. Het klinkt bijna alsof de SGP een buddyclub wil opzetten voor de VN.

Het gezin blijft heilig. Meer baby’s, minder migratie, klassieke huwelijkspolitiek en een moeder-en-kind-fonds. Oh, en voor vrouwen die een abortus willen: publicatieplicht! Privacy en autonomie? Daar doen we niet aan mee.

En ja, over vrouwen gesproken: actief meedoen in de landelijke politiek? Vergeet het maar. Vrouwen mogen hooguit lokaal wat meedoen, landelijk blijft het mannenclubje stevig intact.

Toch erkent de SGP dat geweld tegen vrouwen, zoals femicide, een groot probleem is. Ze pleiten voor zwaardere straffen, betere preventie en internationale actie tegen het doden van meisjes puur vanwege hun geslacht. Alleen: de partij ziet dat blijkbaar niet als reden om vrouwen ook landelijk politieke invloed te geven. Gendergelijkheid? Alleen op papier.

Defensie en verpleegkundigen zijn de enige die bij de SGP wél eens een beloning krijgen: extra F-35’s voor de krijgsmacht, salarisverhoging en meer verlof voor zorgverleners. Maar verder blijft het vooral een lijst van verboden, regels en morele verplichtingen.

Kortom: de SGP gaat voor een Nederland waar iedereen braaf zwemt, niemand gokt, mannen het voor het zeggen hebben en het gezin centraal staat – of je het nu wilt of niet.

Het Rode Potloodje wordt geschreven door Jan Veenstra.

In deze serie columns schrijft Veenstra in aanloop naar de verkiezingen over de politieke partijen. Hij geeft geen stemadvies, maar vertelt alleen wat hij ervan vindt, met een vleugje humor. Afhankelijk van het politieke aanbod verschijnt de column meerdere keren per week.

Lees hier zijn vorige columns.