Je moet er eigenlijk je hoofd over schudden. Het kabinet is al demissionair, de PVV is al vertrokken, en nu stapt ook NSC op. Buitenlandminister Caspar Veldkamp was klaar met het geblokkeer van sancties tegen Israël en besloot op te stappen. En toen dacht het hele NSC-smaldeel: “Als onze minister vertrekt, volgen wij hem maar meteen.” Volgens hoogleraar Bovend’eert logisch, want een nieuwe NSC-minister van Buitenlandse Zaken zou tegen dezelfde obstakels aanlopen en politiek compleet ongeloofwaardig zijn. Tja, geloofwaardigheid gaat voor alles, ook als het land ondertussen nauwelijks bestuurd wordt.

En wie blijft achter met de brokken? VVD en BBB, met samen slechts 32 zetels. Ze moeten de vrijgekomen ministersposten en staatssecretariaten opvullen, waarschijnlijk door posten te combineren en lopende zaken draaiende te houden. Simpele begrotingen voor Prinsjesdag? Check. “Op de winkel passen”? Check. Maar met zo’n kleine minderheid voelt het meer alsof ze proberen een lekkend bootje boven water te houden dan dat ze het land besturen.

Het is verleidelijk om te wijzen naar één schuldige partij, maar eerlijk gezegd ligt de chaos bij iedereen: NSC kiest voor eigen geloofwaardigheid, VVD en BBB veroorzaakten de breuk door niet mee te werken aan Veldkamps beleid, en het systeem zelf maakt dit soort drama’s mogelijk. Het resultaat: een kabinet dat spartelt, ministers die opstappen, en burgers die zich afvragen of er überhaupt nog iemand iets doet.

En dan moeten we ook nog eens nadenken over de toekomst. Bij de volgende verkiezingen: pak dat rode potloodje en denk twee keer na. Niet alleen over de namen op het stembiljet, maar over wie werkelijk bereid is om het land te besturen in plaats van theater te spelen. Het is tijd om verantwoordelijkheid te belonen en chaos te bestraffen. Want dit, ja, dit is wat gebeurt als politieke spelletjes het overnemen van gezond bestuur.

Het Rode Potloodje wordt geschreven door Jan Veenstra.

In deze serie columns schrijft Veenstra in aanloop naar de verkiezingen over de politieke partijen. Hij geeft geen stemadvies, maar vertelt alleen wat hij ervan vindt, met een vleugje humor. Afhankelijk van het politieke aanbod verschijnt de column meerdere keren per week.