Beste mensen,

Rood of geel? Dat is de vraag die we ons een paar keer per week stellen als we gaan wandelen. Die kleuren geven routes aan. Van huis uit kunnen we zo de Emmerdennen in lopen. Als ik aan sommige mensen die ik ken, zou zeggen dat daar we iedere week dezelfde routes lopen, zouden ze me vol ongeloof en misprijzend aankijken. ‘Wat saai’, zouden ze denken. Terwijl het alles behalve saai is. Want elke wandeling is anders. Door het uitkomen van het groen, het licht dat nooit hetzelfde valt, door de droogte en de regen, door de geluiden van vogels of de wind. En door mijn eigen aandacht tijdens het lopen. Als ik ergens aan denk, zie ik minder. De momenten dat ik nergens aan denk, zijn elke wandeling op een andere deel van de route. Mijn aandacht gaat dus telkens naar een ander stukje bos.

Ik heb in de loop van 18 jaar een aantal uitvaarten gedaan van mensen die nooit het dorp uitgingen of zelfs niet van hun boerenbedrijf. De eerste keer kon ik het bijna niet geloven. Maar al gauw heb ik uit de gesprekken over deze levens geleerd dat zij heel goed konden kijken naar de omgeving waarin zij woonden. Ze zagen en beleefden daar op een bepaalde manier meer dan iemand die veel reist.

De tijd dat we niet mochten reizen, bracht voor vele een ontdekking van de eigen omgeving: de natuur, de vogels, de buren (!).

Een onderdeel van levenskunst is dat je met aandacht bent bij wat je doet, met wie je bent en waar je bent. Voor wie de Coronatijd niet werd overschaduwd door negatieve gevolgen van de maatregelen, was het een goede oefening.

Met een hartelijke groet,
ds Menso Rappoldt

Elke zondag lees je een column van Menso Rappoldt op onze website. Menso is voorganger van de Grote Kerk in Emmen sinds 2012. In 2021 won hij bij een landelijke preekwedstrijd de titel beste preek. Wekelijks schrijft hij een korte overdenking over iets wat hij om zich heen ziet in het alledaagse leven. Niet per sé vanuit een religieus perspectief, maar vanuit zijn eigen visie.

Lees hier zijn vorige columns.