Ga je even naar de supermarkt. Gewoon, melk, brood, en iets wat op groente lijkt zodat je jezelf ’s avonds weer kunt wijsmaken dat je gezond bezig bent. Niks aan de hand, zou je denken.

Ik had geluk: de klant voor me was net klaar, dus ik kon direct door. Achter de kassa zat een jonge vrouw – tenminste, dat vermoed ik. Haar gezicht zat verstopt achter een soort bio-ecologisch vogelnest dat vermoedelijk ooit als kapsel is begonnen. Ik zeg: “Zo, jij hebt het schaapsscheren dit jaar overgeslagen?”

Ze kijkt me aan alsof ik net een vogeltje heb vermoord met blote handen. Even weet ze niet of ze moet lachen, huilen of de beveiliging moet roepen. Dan landt de grap. Heel zachtjes. Als een duif met hoogtevrees.

“Dat wordt 13 euro 20,” zegt ze.
Ik, behulpzaam als altijd: “Wil je 20 cent bij, of maak ik er 3 euro 20 van?”
Haar blik? Alsof ik zojuist gevraagd heb of ze parttime werkt als orgaandonor. “Nee, hoeft niet,” zegt ze bits, “de kassa geeft precies aan wat ik moet teruggeven.”

Serieus? Havo-niveau en compleet afhankelijk van een machine. Wat als de stroom uitvalt? Gaat ze dan met kralen tellen?

En dan begint het Grote Verhoor:
“Wilt u zegels?” – “Nee.”
“Wilt u koopzegels?” – “Ook nee.”
“Wilt u sparen voor een gratis dagje Efteling?” – “Ja, als het mag van minister Faber.”

BOEM. Voltreffer. Haar gezicht betrekt alsof ik net gezegd heb dat ik op katten jaag met een drone. Ze snapt het niet, wil het ook niet snappen, en kijkt vooral alsof ze op zoek is naar een noodknop om mij uit haar shift te laten teleporteren.

En dan, als finale klap: “Wilt u de bon mee?”
Ik zeg: “Alleen als-ie beter smaakt dan de vorige.”
“Eh... eh…”
“Laat maar,” zeg ik, “ik proef het al.”

Ik verlaat de winkel met m’n boodschappen en m’n waardigheid op halve kracht. Volgende keer bestel ik online. Bij een robot. Die snapt tenminste sarcasme. Of die laat me gewoon met rust. Ook fijn.

Lees hier meer columns van Jan: Column Jan Veenstra