Tom en zijn vrienden, Daan en Sophie, zaten op een warme zomerdag onder de hoge boom naast het kasteel van Coevorden. Ze hadden al vaak gehoord over de mysterieuze ondergrondse gangen, maar niemand wist waar de ingang was. Tot die ene dag, toen Tom per ongeluk struikelde over een uitstekende steen en een verborgen luik ontdekte.

Met kloppende harten trokken ze het luik open en keken naar een donkere tunnel die diep onder de stad leek te leiden. Gewapend met zaklampen daalden ze af in de vochtige duisternis. De muren waren van oude bakstenen en langs de randen zagen ze houten stutten die de tunnel overeind hielden.

"Denk je dat dit echt een geheime vluchtweg was?" fluisterde Sophie terwijl haar voetstappen galmden.

Daan wees op roestige haken aan de muur. "Misschien hingen hier ooit fakkels. Vermoedelijk zijn deze gangen erg oud. Maar kijk daar! Een oude kist!"

Met bevende handen maakten ze de kist open. Binnenin lagen vergeelde documenten, een oud pistool en een kaart van de stad met markeringen op verschillende plekken. "Dit moet van het verzet uit de tweede wereldoorlog zijn geweest," mompelde Tom.

Net op dat moment hoorden ze een zacht gerommel achter zich. Iemand – of iets – bewoog in de schaduwen. Hun zaklampen flitsten heen en weer, maar er was niets te zien. Tot een stem uit de duisternis hen toefluisterde: "Jullie hadden hier niet moeten komen..."

Tom slikte en keek zijn vrienden aan. "Wie is daar?" riep hij met trillende stem. Geen antwoord, alleen een echo die zich door de tunnel verspreidde. Daan hief zijn zaklamp en zag een schaduw bewegen langs de muur.

Opeens klonk een harde klap en een stenen deur achter hen schoof langzaam dicht. Sophie gilde. "We zitten vast!"

Ze renden naar de deur, maar hij zat muurvast. "Er moet een andere uitgang zijn," zei Tom vastberaden. Hij pakte de vergeelde kaart en bestudeerde de markeringen. "Hier! Er lijkt een doorgang verderop te zijn."

Met knikkende knieën liepen ze verder, hun zaklampen glijdend over de ruwe muren. Plotseling zagen ze iets op de grond: een oude helm en een roestige bajonet. "Dit is écht een plek uit de oorlog," fluisterde Sophie. "Misschien heeft hier een soldaat gevochten."

Een plotselinge windvlaag deed de vlam van hun zaklampen flakkeren. "Dat kan toch niet?" mompelde Daan. "We zitten onder de grond. Hier hoort geen wind te zijn."

Nog voor iemand kon antwoorden, hoorden ze zware voetstappen verderop in de tunnel. De echo kwam dichterbij. Iets of iemand was hier. En het wist dat zij er waren...

Tom hield zijn adem in en zette voorzichtig een stap naar voren. Plotseling flitste een gedaante voorbij, net buiten het bereik van hun zaklampen. "Hebben jullie dat gezien?" fluisterde Sophie paniekerig.

Daan knikte nerveus. "We moeten hier weg voordat het te laat is."

Ineens klonk een dreunend geluid. Een zware houten deur verderop in de tunnel opende zich langzaam, scharnieren kraakten in de stilte. Tom voelde zijn hart bonken in zijn borst. Ze keken elkaar aan en wisten dat ze geen andere keus hadden dan verder te gaan.

Met trillende handen richtte Tom zijn zaklamp op de opening. Achter de deur bevond zich een oude kamer vol stoffige meubels en een enorme kaart aan de muur. Op de kaart stonden lijnen en symbolen die ze niet begrepen, maar één ding was duidelijk: deze plek werd vroeger actief gebruikt.

Plotseling hoorden ze een stem achter zich: "Jullie hebben iets gevonden wat verborgen had moeten blijven..."

De vrienden draaiden zich met een ruk om. In het schemerige licht van hun zaklampen verscheen een schim, gehuld in een versleten uniform uit de oorlogstijd. Zijn ogen fonkelden spookachtig in het duister. "Jullie moeten de waarheid kennen," zei hij op plechtige toon.

Sophie greep Tom bij de arm. "Is hij echt? Of... een geest?"

Daan, wiens nieuwsgierigheid het won van zijn angst, stapte naar voren. "Welke waarheid? Wat gebeurde hier echt?"

De man wees naar de kaart op de muur. "Deze tunnels werden niet alleen gebruikt door het verzet... Er waren ook verraders. Mensen die hier gevangenen verborgen hielden, niet om ze te redden, maar om ze uit te leveren. Jullie hebben de laatste rustplaats van hun slachtoffers betreden."

De lucht leek ijzig koud te worden. In de hoek van de kamer lag iets bedekt onder een oude deken. Tom voelde een rilling over zijn rug terwijl hij langzaam de deken optilde. Onder het stof lag een verzameling oude brieven, persoonlijke bezittingen... en een half vergaan uniform met een kogelgat in de borst.

Een ijzingwekkende kreet galmde door de tunnel, alsof de muren zelf het verleden uitriepen. De schim hief zijn hand en de muren begonnen te trillen. "Jullie moeten weg! Nu!" riep hij.

De vrienden grepen de documenten en renden de kamer uit. Achter hen klonk het donderende geluid van instortende stenen. Ze renden, hun harten bonkten als trommels. Uiteindelijk zagen ze een kleine opening, net groot genoeg om doorheen te kruipen. Met hun laatste krachten klauterden ze naar buiten, vlak voordat de tunnel achter hen volledig instortte.

Met een harde plof vielen ze op een stoffige vloer. Ze keken om zich heen en beseften dat ze zich in een kelder bevonden. Oude planken, vergeten meubels en een trap naar boven waren zichtbaar in het zwakke licht dat door een klein raam naar binnen scheen. Op een roestig bordje bij de deur stond: Kasteel 12.

"We zitten onder een huis!" fluisterde Sophie verbaasd.

Tom stond op en klopte het stof van zijn broek. "Dit betekent dat iemand hier al die tijd boven deze gangen heeft gewoond zonder het te weten."

Daan wees naar de trap. "Laten we maken dat we hier wegkomen, voordat iemand ons betrapt."

Buiten, hijgend in het maanlicht, keken ze elkaar aan. Sophie hield de vergeelde documenten stevig vast. "We hebben iets gevonden wat niemand anders wist."

Tom knikte. "En we moeten ervoor zorgen dat de waarheid niet vergeten wordt."

In de verte klonk een laatste, fluisterende echo uit de ingestorte tunnel. "Dank jullie..."

Lees hier meer: Jan levert je historische streken

Mystieke Verhalen van Zuidoost-Drenthe

Een Reis Door de Tijd. De geschiedenis van Zuidoost-Drenthe reikt ver terug in de tijd. Jan Veenstra uit Coevorden neemt je mee naar de oorsprong van deze regio, waar sporen van prehistorische nederzettingen en oude rituelen nog steeds voelbaar zijn. Van hunebedden tot grafheuvels, elke plek vertelt een verhaal dat weerspiegelt in de ziel van dit land. Elke woensdag lees je op zo34.nl een stukje uit de geschiedenis maar op zijn website vind je nog veel meer!