Beste mensen,

Hij zat in elkaar gedoken in een hoek van de ingang naar de supermarkt. Ik zette mijn fiets een paar meter verder. We keken elkaar aan. Ik groette en liep naar binnen.

Toen ik naar buiten kwam, zag ik hem weer zitten. Er stond nu iemand bij hem. Het leek een (andere?) dakloze. Die vroeg hem: ‘Gaat het? Wil je wat drinken?’ en hij bood hem een blikje aan. De in elkaar gedoken man schudde zijn hoofd. Hij leek ziek.

Ik stapte op mijn fiets en reed weg.

Maar ik dacht bij mezelf: Dat had ik ook kunnen doen, vragen hoe het met hem ging. Hij was er duidelijk slecht aan toe, en ik reed lekker met mijn boodschappen naar huis.

En met een schuldgevoel.

Natuurlijk was ik bang dat er iets was wat me veel tijd zou kosten en waar ik geen zin in had. Maar toch: Ik had even kunnen vragen hoe het gaat en of hij iets nodig had. Ik had misschien iets voor hem kunnen kopen.

Het was een confrontatie met hoe de wereld is verdeeld in mensen die alles voor elkaar hebben, zoals ik. En mensen die uit de boot zijn gevallen, zo iemand leek hij te zijn.

Ik kan niet alles oplossen en de hele wereld op mijn schouders nemen. Zoals deze man zijn er nog veel meer. En het is makkelijk om niet te zien wat je niet wil zien.

Misschien was het dat: dit gebeurde nu en we hadden elkaar aangekeken.

Met een hartelijke groet,
ds. Menso Rappoldt

Elke zondag lees je een column van Menso Rappoldt op onze website. Menso is voorganger van de Grote Kerk in Emmen sinds 2012. In 2021 won hij bij een landelijke preekwedstrijd de titel beste preek. Wekelijks schrijft hij een korte overdenking over iets wat hij om zich heen ziet in het alledaagse leven. Niet per sé vanuit een religieus perspectief, maar vanuit zijn eigen visie.

Lees hier zijn vorige columns.