Beste mensen,

Ik stopte voor de spoorwegovergang. Een trein raasde voorbij. Toen de bomen omhoog gingen en de lampen nog rood knipperden, overwoog ik alvast door te rijden. Bij een enkelspoor komt er toch niet meteen een andere trein aan. Maar ik zag kinderen staan en vond het als voorbeeld beter te wachten.

Terwijl ik dit overdacht, stopte er een jongen op de fiets naast me. Hij stond bijna stil en probeerde met soms heftige stuurbewegingen zonder voeten op de grond zijn evenwicht te bewaren tot de lampen en de bel zouden stoppen. Ik herkende het spelletje. Ik heb het ook vaak geprobeerd, maar ik ben er niet meer zo handig in.

Hij redde het niet. Toen hij toch net met één voet naar de grond moest, doofden de lichten. ‘Net niet’, zei ik tegen hem. Hij lachte: ‘Nee. Het duurde net te lang’ en hij trok snel weer op.

Ik fietste ook verder en dacht met plezier aan de jongen. Hij had een spelletje gemaakt van een moment dat zich toevallig voordeed. Of het lukte of niet is niet eens belangrijk. Maar wel liet de jongen een houding zien die het leven zoveel leuker maakt: dat je kunt spelen
met situaties. Dat je een uitdaging ziet in alledaagse momenten. Kleine kinderen zijn daar goed in: als ze een lijn of muurtje zien, willen ze erover heen lopen. Maar als volwassenen raken we die speelsheid vaak kwijt. Jammer is dat.

De grote wereld staat op zijn kop door een aantal mannen die zich zelf veel te serieus nemen. Laten we in de kleine wereld, naast de zorg voor elkaar, vooral ook de kansjes zien om plezier te hebben.

Met een hartelijke groet,
ds. Menso Rappoldt

Elke zondag lees je een column van Menso Rappoldt op onze website. Menso is voorganger van de Grote Kerk in Emmen sinds 2012. In 2021 won hij bij een landelijke preekwedstrijd de titel beste preek. Wekelijks schrijft hij een korte overdenking over iets wat hij om zich heen ziet in het alledaagse leven. Niet per sé vanuit een religieus perspectief, maar vanuit zijn eigen visie.

Lees hier zijn vorige columns.