Historisch verhaal: Tidenka en de wolven

Een nevelige, kille ochtend in het vroege voorjaar. De zon kroop traag omhoog, haar licht verstrooid door een dikke grijze deken. Tidenka, elf zomers oud, hurkte bij het vuur en blies zachtjes op de nog smeulende kooltjes. De vlammen dansten op, gretig het hout verteerend. Ze glimlachte kort. Het vuur brandde; de dag kon beginnen.

Zoals altijd hing het halssnoer van dierentanden en kralen om haar nek. Haar vingers vonden automatisch de gladde steen in het midden, en zoals haar moeder haar had geleerd, fluisterde ze: “Bescherm mij, Grote Moeder van de Aarde.”

Kai, de grote wolfshond van de nederzetting, liep om haar heen. Zijn donkere ogen volgden elke beweging, zijn oren gespitst. Hij was Tidenka’s schaduw. Ze gaf hem een speels duwtje met haar voet en pakte de aardewerken emmer. Het was tijd om water te halen bij de rivier.

De lucht voelde vreemd aan, alsof iets onzichtbaars haar omhulde. Bij het grote hunebed hield ze even stil. “Dag opa,” fluisterde ze zachtjes, haar vingers rustend op de gladde steen. Het bouwwerk torende boven haar uit, een bewijs van de kracht en toewijding van haar voorouders. Ze kon zich haar opa nog goed herinneren—zijn warme glimlach en de verhalen die hij vertelde over de tijd van de voorouders. Hij had haar altijd laten voelen dat ze bijzonder was.

Maar vandaag voelde niets bijzonder. Het voelde… stil. Té stil.

Toen ze dichter bij de rivier kwam, stond ze ineens als aan de grond genageld. De emmer viel uit haar handen en brak in stukken. Haar adem stokte. Daar, bij het water, stonden drie wolven. Hun vachten glansden nat in het ochtendlicht, en hun gele ogen leken dwars door haar heen te kijken.

De grootste wolf richtte zijn blik op haar. Hij gromde laag en trok zijn lip op, zijn scherpe tanden onthullend. Angst stroomde als ijs door haar lichaam. Ze wilde gillen, maar haar keel was verstijfd. Ze wilde rennen, maar haar benen voelden als lood. De wereld leek stil te staan.

Plotseling schoot Kai naar voren. Met zijn vacht recht overeind en een rauw gegrom dat diep uit zijn keel kwam, plaatste hij zich tussen Tidenka en de wolven. Zijn aanwezigheid brak de betovering van angst. Tidenka schreeuwde en zette het op een lopen, haar hart bonkend in haar borst. Achter haar klonk gegrom en blaffen, een oorverdovend lawaai in de eerder zo stille ochtend.

De mannen van de nederzetting hoorden haar noodkreet en kwamen snel aangesneld, gewapend met speren en bogen. Toen de wolven de naderende mannen zagen, aarzelden ze. Een ogenblik later draaiden ze zich om en verdwenen ze, met een wild blaffende Kai achter hen aan.

Maar de jacht was nog niet voorbij. Die ochtend zetten de mannen een klopjacht in op de roedel. Eén van de kleinere wolven, een vrouwtje, werd geraakt door een pijl. Haar lichaam werd als trofee mee teruggebracht naar de nederzetting.

Bij het zien van de dode wolf voelde Tidenka een mengeling van afschuw en opluchting. De grote gele ogen, nu dof, staarden haar niet langer aan. Ze knielde bij Kai, die een scheur in zijn oor had overgehouden aan het gevecht. Ze legde haar armen voorzichtig om zijn nek en fluisterde: “Je bent mijn held.”

De mannen waren inmiddels druk in gesprek over de klopjacht, maar Tidenka’s vader wierp haar een trotse blik toe. Voor het eerst voelde ze iets van bewondering voor hen. Misschien waren ze dan toch niet zó lui als ze altijd had gedacht.

De dag eindigde in een gouden gloed. Vogels zongen weer in de bomen, en het bos leek weer tot leven te komen. Terwijl Tidenka haar halssnoer vastpakte, fluisterde ze met een nieuwe overtuiging: “Bescherm mij, Grote Moeder van de Aarde.”

Lees hier meer: Jan levert je historische streken

Mystieke Verhalen van Zuidoost-Drenthe

Een Reis Door de Tijd. De geschiedenis van Zuidoost-Drenthe reikt ver terug in de tijd. Jan Veenstra uit Coevorden neemt je mee naar de oorsprong van deze regio, waar sporen van prehistorische nederzettingen en oude rituelen nog steeds voelbaar zijn. Van hunebedden tot grafheuvels, elke plek vertelt een verhaal dat weerspiegelt in de ziel van dit land. Elke woensdag lees je op zo34.nl een stukje uit de geschiedenis maar op zijn website vind je nog veel meer!