Lieve Isabel

Een speciale dag vandaag.

Met weemoed en een beetje pijn in het hart schrijf ik vandaag mijn laatste 'Lieve Isabel'.

Tja. Aan alles komt een eind. Zo ook aan deze column.

Met heel veel plezier en inzet heb ik de Lieve Isabel geschreven. Over van alles en nog wat. Nieuwsberichten uit onze buurt of nationaal. Het drama van het zoeken naar de dader van de vermoorde Ralph uit Klazienaveen of de recentelijke laffe moord op Peter R. de Vries. Ook mooie dingen, zoals onze Koningsdag, Hart voor Elkaar, buitenspeeldag en noem maar op.

Ik werd vrij gelaten in de onderwerpen. Dat was niet alleen prettig, maar eigenlijk hoort dat ook zo te gaan. Ik ben natuurlijk geen journaliste, maar ook voor alle andere publicaties geldt de persvrijheid.

Maar die vrijheid lijkt de laatste tijd behoorlijk ingeperkt. We hebben altijd met een scheef oog gekeken naar landen als bijvoorbeeld China of Rusland, waar de media het verlengstuk schijnt te zijn van de regering. Maar hoe zit dat nu hedentendage in ons eigen land?

Het opvallende aan dit coronatijdperk is dat mensen met een afwijkende mening of vraagstukken omtrent de maatregelen bijna geen podium hebben. Zij worden niet gehoord in talkshows en we lezen amper iets van een tegengeluid in de dagbladen of welk medium ook. Zij worden smalend 'wappies' genoemd en bij demonstraties heb ik heel akelige acties gezien van ME'ers die ik liever niet had gezien. Ook het opzij zetten van de grondwet verontrust mij, evenals de enorme onafgebroken druk en push die wordt uitgeoefend om maar die vaccinatie te nemen.
Tolerantie lijkt hier vervlogen.
Zelfs op internet worden de tegenwerpingen geweerd.
De media heeft heel veel macht. Ik hoorde een paar jaar geleden de hoofdredacteur van het AD - terwijl hij dacht dat de microfoon uitstond - de vraag stellen aan Rutte die iets niet wilde beantwoorden: of wil je dat we zorgen dat Wilders deze verkiezingen gaat winnen?

Met andere woorden: we kunnen wel zo schrijven dat het volk massaal anders gaat stemmen.
Dat is zelfs gevaarlijk te noemen. Ik hoop dat we snel die kant van de journalistiek verlaten. En dat iedereen schrijft en mag schrijven wat ie schrijven wil. Dat een onderwerp van twee verschillende kanten wordt belicht. Gestaafd met feiten. Onderzoek doen en kritisch blijven. Daar zijn journalisten voor.
En dat dat vervolgens ook gewoon gepubliceerd wordt.

Zeker geen propaganda. Dat mag niet gebeuren. Er is al teveel gesleuteld aan onze vrijheden. En vrijheid is een heel hoog goed. Ook de persvrijheid. En die zouden we op geen enkele manier moeten willen prijsgeven.

Ik hoop natuurlijk dat het allemaal weer helemaal gewóón normaal wordt. Het nieuwe normaal afgeschaft. En dat we onze vrijheid, blijheid en broederschap niet verliezen. En dat we ongeacht onze afkomst, achtergrond, godsdienst, politieke gezindheid, ras, geslacht of welke grond dan ook niet veroordeeld worden.

Artikel 1 van onze Grondwet. Niet om aan de kant te schuiven, maar er voor te strijden.

Ik wens niet alleen Isabel, maar jullie allemaal, het allerbeste toe!

De groeten.