Elke woensdagavond om 21.40 uur leest Gert-Jan in het programma De Avond Van de column Lieve Isabel voor. Deze wordt iedere week geschreven door zijn moeder, die schrijft onder de naam Mamalie.
Lieve Isabel!
Ik vind het maar een gekke wereld tegenwoordig!
Ik weet dat je een brief nooit met ‘ik’ moet beginnen, maar ik kan even niet anders. Het moet me van ’t hart. Ten eerste is daar natuurlijk de corona. Of mag ik al zeggen ‘was’?
Het is toch aardig op z’n retour. Ook de drukke hemelvaartsdag bracht geen nieuwe golf van besmettingen. In de pers werd uitgebreid verslag gedaan dat dit echt niet kon. Veel te veel mensen op één plek. En ook namen de mensen niet allemaal de anderhalve meter in acht. Gelukkig waren daar de boa’s (zonder wapenstok en peperspray) die de mensen uit elkaar dreven. Ook werden sommige natuurgebieden afgesloten. Want al die mensen in één en hetzelfde gebied: Tsjonge jonge zeg, dat zou wat worden. Het werd niks.
Op tweede pinksterdag stond de dam vol met corona-overtreders. Het kabinet heeft het er maar druk mee om daar een oordeel over te vellen: Femke over de vingers te tikken, de laan uit te sturen of mag ze aanblijven als burgemeester met een reprimande?
Tumult rondom Floyd. De zwarte man die werd gedood door een blanke politieman. Dood gedrukt. Vreselijk. Iedereen op de achterste benen. Discriminatie. Veel protesten en demonstraties.
Gisteren werd er door de Boko Haram bij een aanval in een dorp in Nigeria 69 mensen gedood. Ook nieuws, lijkt me. Ik las er verder weinig over.
Als je je er maar in verdiept komt er heel veel meer ellende boven. Er is haat en nijd tussen volken, culturen en religie. Ze staan elkaar naar het leven. Op vaak gruwelijke wijze worden mensen gedood. Zal dat ooit stoppen? Al deze acties en demonstraties ten spijt?
Ik kijk ook vaak op internet naar ‘de dag van vandaag’. Elke dag is er wel wat te herdenken, te vieren of gewoon ergens bij stil te staan.
Vandaag is dat buitenspeeldag. Buitenspeeldag, wat klinkt dat heerlijk en onschuldig. Het doet me denken aan vroeger toen ik zelf nog kind was. We speelden altijd buiten. Met schoolvriendjes of buurkinderen. Als het mooi weer was, waren alle kinderen buiten. We hadden geen spullen om mee te spelen. Maar er waren genoeg spelletjes te bedenken: tikkertje, overlopertje of verstoppertje. En als het vroor, maakten we met elkaar een heel lange ijsglijbaan.
Vroeger was elke dag buitenspeeldag. Het leven was simpel. En goed. Nu ik dit schrijf, krijg ik gewoon weer zin, met mijn broertjes en zusjes en buurkinderen en iedereen die mee wil doen, zo’n heerlijke lange ijsglijbaan te maken.
Maar helaas. Het vriest niet.
Hartelijke groeten!