Elke woensdagavond om 21.40 uur leest Gert-Jan in het programma De Avond Van de column Lieve Isabel voor. Deze wordt iedere week geschreven door zijn moeder, die schrijft onder de naam Mamalie.

Lieve Isabel

Al eerder schreef ik over mijn moeder. Over de moeilijke keuze die we moesten maken om haar uit huis te plaatsen. We wilden haar zelf blijven verzorgen. Elke dag zat een van haar kinderen bijna de hele dag bij haar tot ze naar bed ging.

Toen brak ze haar heup, kwam in het ziekenhuis terecht, werd geopereerd en toen ze werd ontslagen was ze nog lang niet klaar en mobiel. De verzorging voor haar was voor ons toen te intensief geworden om nog zelf te doen.

Inmiddels zit ze in een verpleeghuis. De zorg voor haar was de laatste maanden al drastisch verhoogd. De dementie had haar geheugen én doen en laten steeds meer in de greep.

Eerst maandelijks, maar later wekelijks moesten we toezien hoe de dementie steeds meer van haar leven nam.

De keus was moeilijk, maar onvermijdbaar. Ze werd van het ziekenhuis met een zorgambulance weggebracht naar haar nieuwe onderkomen in het verpleeghuis.

Een van ons mocht mee naar binnen. Zo had ze toch nog ‘iets bekends’ om zich heen.

Maar dat was het dan ook.

Na een week mocht een van ons haar daar bezoeken. Een uur. Nee, niet aanraken of dichtbij komen. Ingepakt in beschermende attributen – handschoenen en een mondkapje – zat mijn zus een uur lang anderhalve meter van haar bed.

Ze herkende haar dochter niet. Diezelfde zus mag deze week weer een uur aan haar bed zitten. Nee, niemand anders. Dezelfde moet het zijn. Dat wordt zelfs geregistreerd. Zij moet haar ID papieren laten zien. Ook al zou mijn zus niet kunnen of om andere redenen geen bezoek bij mijn moeder kunnen brengen, mag er niemand anders van ons haar plaats innemen.

Misschien had ik beter boven deze brief ‘Lieve Femke’ kunnen zetten. Want, Femke, jij zou ons vast heel goed kunnen helpen! Een vrouw met lekker lak aan de regels. Als zij toestaat dat je voor één dode in Amerika (hoe triest ook) de regels mag overtreden met 5000 man, dan toch zeker voor gezellig bezoek aan onze nog levende oudjes. Om te voorkomen dat zij in eenzaamheid zullen sterven, met een gevoel dat niemand meer om ze geeft. Mijn moeder weet echt niet wat corona is. Maar zij kwijnt weg in eenzaamheid. Dus: open die verpleeghuisdeuren! NU. Voordat er nog meer doden vallen door de regels dan door corona!

Er waren de afgelopen dagen resp. 6 en 5 coronadoden. Waar hebben we ‘t nog over?

Dus lieve Femke: ga je inzetten voor onze ouderen! Geef ze het recht terug hun kinderen te mogen zien. Ze aan te raken, te knuffelen. Weer weten dat er familie is die van je houdt...

Als jij vindt dat demonstreren een recht is, ook in deze tijd, vraag, nee sméék ik je, om alles wat hier in deze coronatijd zo krom is, recht te buigen! Alvast dank!

Hartelijke groeten