Elke woensdagavond om 21.40 uur leest Gert-Jan in het programma De Avond Van de column Lieve Isabel voor. Deze wordt iedere week geschreven door zijn moeder, die schrijft onder de naam Mamalie.
Lieve Isabel
Wat beleven we met elkaar een gedenkwaardige tijd!
Ik ben nogal wat jaren ouder dan jou, maar heb zoiets ook nog nooit meegemaakt. De autoloze zondagen, die kan ik me nog goed herinneren. Dat was 1973. Twee maanden lang mochten auto’s vanwege de oliecrisis niet op zondag rijden. Er werd voor de zondag gekozen om de economie zoveel mogelijk te ontzien.
Dat was ook heel bijzonder. Sommige mensen kregen vrijstelling om naar de kerk te kunnen gaan. Maar alleen heen en terug.
De straten waren leeg. Je kon gewoon op straat spelen. Op de grote wegen werd gefietst, maar ook veel kinderen deden de rolschaatsen onder en gingen heerlijk op die grote vlakke banen hun rondjes maken. Dat was nog eens wat anders dan op de drukke ongelijke trottoirtegels.
Ik heb er mooie herinneringen aan. Beetje opwindend was het ook eigenlijk. Er kon verder weinig gebeuren. Nou ja, de sjeik kon de oliekraan helemaal dichtdraaien, maar daarover maakte ik me toen geen zorgen.
Het is weer zo’n bijzondere tijd. Scholen dicht. Alle kinderen thuis. Dat is ingrijpend.
Vaders en moeders ook veelal thuis. De gezinnen leven even heel dicht bij elkaar. De hectiek is verdwenen. Bijna alles om ons heen is weggevallen en zitten we 24 uur per dag thuis. Met onze eigen huisgenoten, ons gezin, met z’n tweeën of alleen. Het leven maakt een stap op de plaats. Dat biedt heel veel mogelijkheden. Je kunt eindelijk dat boek gaan lezen of de zolder opruimen. Alle tijd en aandacht steken in je kinderen en je gezin. Spelletjes, puzzles samen maken, voorlezen. Op internet zie ik veel leuke en gezellige dingen en ideeën voorbijkomen. Gezinnen die er het beste van maken. En met elkaar genieten van de rust en tijd die er opeens is gekomen. Want het jachten naar school, werk of sport staat uit.
Ik hoop van ganser harte dat er veel mooie herinneringen worden gemaakt. Dat kinderen later terug kijken op een heel kostbare periode. Dat ze hebben genoten van het gezinsleven, omdat het even stilstond. En met warme, fijne gevoelens terug kunnen denken.
Maar er zullen ook gezinnen zijn bij wie dat niet het geval is. Bij kinderen voor wie de school, de sport, de muziek of wat ook een heel welkome dagelijkse ontsnapping was aan het gezin. Het gezin van liefdeloosheid, onveiligheid en conflicten. De thuissituatie is angstig tot gevaarlijk. Het enige wat de kinderen uit deze toestand kan halen is een besmetting. Een opname in een ziekenhuis. Hetgeen waaraan wij proberen te ontkomen, is voor hen wrang genoeg de sleutel tot veiligheid en bescherming. In het bijzonder voor hen hoop ik dat deze ‘blijf thuis’ periode zo snel mogelijk tot een einde komt.
Hartelijke groeten