Elke woensdagavond om 21.40 uur leest Gert-Jan in het programma De Avond Van de column Lieve Isabel voor. Deze wordt iedere week geschreven door zijn moeder, die schrijft onder de naam Mamalie.

Lieve Isabel

Honderdduizend euro! Wat een geld. En wat kan je daar ongelofelijk veel leuke dingen mee doen. Ik kan wel 1001 mogelijkheden bedenken!

In dit geval is het een triest bedrag: de familie Meinema uit Klazienaveen maakte deze week bekend dat zij 100.000 euro beschikbaar stellen voor degene met de gouden tip over de moord van hun zoon Ralf. Een uitzonderlijk hoge beloning.

Het is al bijna drie jaar geleden dat Ralf dood werd gevonden in de kofferbak van zijn eigen Mercedes. Een vreselijke ontdekking. De auto hing half in het Stieltjeskanaal. Kennelijk was het de bedoeling geweest de auto helemaal in het kanaal te krijgen, maar dat was door de trekhaak die aan de kant bleef hangen mislukt. En door de haast waarschijnlijk. Duwen en zo snel mogelijk wegwezen van de plek. Je zou denken dat het hier in elk geval om twee daders gaat. Maar niets is zeker. Want er is nog steeds geen licht in de zaak gekomen. Wel wat aanknopingspunten, die niets opbrachten. Er zijn veel mensen gehoord en ook heeft een man drie maand vastgezeten, maar werd vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs. Een kwelling voor zijn ouders en zus. Die willen weten: wie? Wie heeft hem vermoord? Waarom? Wat heeft er zich afgespeeld? Terechte vragen. Het is verschrikkelijk je kind door een moord te verliezen. En vervolgens niet weten wat er met hem in die laatste uren is gebeurd. Echt verschrikkelijk.

Verschillende media geven opnieuw aandacht aan de zaak, nu de familie het tipgeld zo drastisch verhoogde. Ik zag dan ook maandagavond moeder Ingrid op tv als gast aan tafel bij Op1. Ze deed haar verslag. Rustig en kalm. Bewonderenswaardig. Want van binnen stormt het. Ze is haar zo geliefde kind verloren. Hij was lief, een harde werker, een helpende hand voor iedereen, gezellig. Ze is hem kwijt. Haar zoon. Haar moederhart huilt elke dag. Immense pijn en verdriet. Je ziet het leed in haar gezicht. Ze had hulp gezocht bij het verwerken. Wilde een goede moeder blijven. Want dat was zo moeilijk.

Ik dacht aan de dader. Er moeten mensen zijn, die weten wie hij is. Zal hij niet heel onrustig worden van het feit dat er zoveel geld klaar ligt voor de tipgever? Angstig? Bang dat er toch iemand uit zijn omgeving de mond zal opendoen? Die gaat praten vanwege het geld? Of daarmee worstelt om het wel of niet te doen? Slapen ze nog? Of liggen ze te woelen en te prakkiseren? Proberen ze het weg te drukken en te vergeten? Kan de dader nog lachen, lol maken? Zich lekker ontspannen? Man, wat zou het een enorme opluchting geven deze zware last op te biechten! Maar ik weet niet hoe zulke breinen werken. Ik ben geen psycholoog. Ook geen rechercheur trouwens. Dat van die twee daders hoeft dus helemaal niet te kloppen. Ik ben wel een moeder. Ik ga nu niet zeggen dat ik weet hoe je leven voelt na zo’n gruwelijke gebeurtenis. Maar dat het hartverscheurend is, weet ik. Dat heb ik gezien. En als op zo’n verdriet een afronding komt met een dader én een verklaring, kan dat voor de verwerking heilzaam zijn. Hoe erg en onterecht ook, je wilt het weten. Je hebt pas rust als het hele verhaal op tafel ligt. Het wordt er niet anders van, maar de onwetenheid is over. Die kan knagen. Dat doet-ie nu al bijna drie jaar, dag in dag uit. Ik weet dat het soms toepasselijk kan zijn, maar in deze zaak is het spreekwoord ‘spreken is zilver, zwijgen is goud’ niet op z’n plaats. Spreken is hier goud. Spreken is hier 100.000 euro.

Groeten.