Rik Klaucke is directeur van het Stedelijk Museum in Coevorden. In de column 'De blik van Rik' geeft hij een kijkje in het reilen en zeilen van zijn werk in het museum.

En zo ineens is het 2022. Nou ja, zo ineens is dat natuurlijk niet maar dit jaar was het toch anders dan de vorige jaren. Normaal gesproken is er aan het eind van het jaar een kerstborrel, je ziet alle collega's nog even voordat iedereen een welverdiende vakantie van twee weken neemt, je neemt het afgelopen jaar nog een keer door, drinkt gezamenlijk een drankje en verdwijnt daarna in een tijdelijke winterslaap om in een nieuw jaar weer op te duiken en er met frisse moed weer iets van te maken. Ik heb het altijd een fascinerend fenomeen gevonden. Dat met het verspringen van de wijzers van de klok op 31 december van 23.59 naar 00.00 al het oude is verdwenen en er een complete schone lei ligt. Het blijft een speciale tijd van het jaar met alle tradities en de sfeer die deze tijd met zich meebrengt.

In de weken voor Kerst hebben collega's Melissa en Annie bij het Stedelijk Museum hard gebuffeld om ook dit jaar de kerstpakketten weer mooi in te pakken.
En ondanks de lockdown vlak voor Kerst konden de vrijwilligers van het museum genieten van een tas met inhoud. Een pak chocomel, een bus slagroom, een kwartetspel van de Hondsrug en een boek over de midwintertradities in Drenthe. Om van te genieten bij de open haard terwijl de ijzige wind rond het huis loeit. In de praktijk was het bijna subtropisch met Kerst, maar ook dan smaakt chocomel prima.

Het was wel een aparte ervaring toen ik op één van de eerste dagen in de nieuwe lockdown aankwam in Coevorden. Het Arsenaal was helemaal donker, er was helemaal niemand aanwezig, het alarm zat er nog op en het was stil, muisstil. Normaal gesproken is de schoonmaakster al aanwezig, word ik begroet door Helga, Lambert of een andere vrijwilliger die receptiedienst heeft, branden de lampen en ligt de krant al op de balie; klaar om even snel door te bladeren.
En dat terwijl Kerstmis het feest van de terugkeer van het licht is, een tijd om samen te zijn en vanuit je hart iets te kunnen betekenen voor de medemens. De kortste dag is geweest en stapje voor stapje kruipen we richting de zomer.

Er was een soort sluier over de stad gevallen na de aankondiging van weer een nieuwe lockdown zo vlak voor de kerstvakantie. Mijn eerste viering van kerst in het Stedelijk Museum Coevorden had ik mij toch iets anders voorgesteld. En toch was er ook dit jaar weer dat speciale gevoel met Kerst. Een moment waarop het licht zich weer even liet zien. Als hoop en bevestiging dat alles goed komt en alles goed is. Op Eerste Kerstdag stond één van de bestuursleden van het Stedelijk Museum bij mij voor de deur om speciaal nog even een kerstpakket bij mij langs te brengen. Ze was toch op weg naar familie en vond dit wel gepast. Als verrassing en blijk van waardering voor het afgelopen jaar. Een engel in de gedaante van een mens. De terugkeer van het licht.