"Bart, kun je even komen?"
Een collega staat bij de deur van m'n lokaal. De leerlingen van m'n SO+ klas zijn ontspannen voor zichzelf bezig en de hulpverlener is rustig in de klas aanwezig. Ik loop naar de deur en vraag wat er is.
"Karim is erg boos, we houden hem haast niet en hij vroeg om jou. Hij is nu in het kantoor."

Karim is vier maanden geleden gestart in onze SO+ klas, de kleinschalige klas voor kinderen om te leren zich weer op school te kunnen handhaven. Sinds twee weken is hij aan het opbouwen in een meer reguliere groep. Het gaat erg goed, Karim werkt hard en heeft leuk contact met kinderen en leerkrachten.
Vanochtend had hij voor de pauze echter een klasgenoot gepest en was vervolgens boos en uit contact.

Het gaat weleens mis. Deze kinderen zijn niet voor niets naar onze school gekomen.

Ik loop mee naar het kantoor en zie hem achter het raam van de deur, worstelend met een andere collega. Zij is erg rustig en blijft voor de deur staan. Hij gaat flink tekeer en ik maak de deur open.
"Kom maar kereltje," en ik pak hem vast zoals ik dat met hem heb afgesproken. Met zijn rug tegen mij aan, zijn polsen heb ik vast voor zijn buik. Het geeft hem de mogelijkheid om snel te ontspannen.
"Wil je met meester Bart praten?" zegt een collega.
"Niet hier!" briest hij.
"Kom, we gaan naar de ruimte hiernaast," zeg ik en neem hem mee, nog steeds voor me geklemd.

Er staan wat stoelen rond een tafel, ik laat hem los en we pakken allebei een stoel. Een traan hangt onder zijn ene oog en een veeg tranen onder het andere oog. Het trauma stráált er vanaf. Onmacht, frustratie en veel verdriet.

Hij zegt niets. Ik zeg niets. We zitten naast elkaar. Een cruciaal moment. Ik voel de neiging om dingen te zeggen of vragen, zoals 'wat is er gebeurd'.
Want zo zijn wij. We zijn praters. We willen verklaren en beredeneren. We willen vragen aan de ander:
"Wat heb jij nodig?"
Of
"Hoe kan ik jou helpen?"

Maar wanneer je getriggerd bent, heb je doorgaans geen toegang tot dit soort 'reason'.

We zitten zwijgend bij elkaar, ik kijk af en toe naar hem en voel de energie.
Co-reguleren.
Het duurt een minuut of vijf, vijf lange minuten. En dan zegt hij: "Het gaat wel weer, mag ik naar de klas?"
"Is goed jongen, ik loop met je mee."

Hij heeft daarna een fijne tijd in zijn nieuwe klas, bij mijn lieve collega's, die eveneens niet doorvragen, maar 'laten zijn'.

Vlak voor het naar huis gaan moet ik hem nog even duwen op de schommel. "Vet hoog."
Een fijn gevoel om het weekend mee te beginnen.

Bart Heeling is leerkracht op De Aventurijn Renn4, een school voor speciaal onderwijs in Emmen. Hij geeft les aan kinderen met ernstige gedragsproblemen en/ of psychiatrische problematiek. Volgens Bart hebben mensen vaak nog een verkeerd beeld van het speciaal onderwijs. Hij deelt daarom zijn belevenissen in de column 'Gewoon Speciaal' en op LinkedIn. Eerder verscheen zijn bundel 'Gewoon Speciaal'. Je leest meer over Bart op zijn website.

Zijn andere columns lees je hier.