Beste mensen,

Hij kan net lopen als hij zich vasthoudt aan meubels of aan een hand. Soms, als hij vergeet zich vast te houden, staat hij zelfs al even los.

We zaten buiten op een verhoogd terras. De afstap vond hij interessant. Hij hield zich vast aan een paal en was van de verhoging afgestapt. Hij probeerde weer op de verhoging te komen. Eén beentje op het terras, één beentje nog beneden. Hij omarmde de paal om omhoog te komen, maar het lukte niet. Na een aantal pogingen keek hij sip en begon bijna te huilen. Ik liep naar hem toe en tilde zijn lage beentje op de vlonder. Want het lukte hem niet omdat hij met zijn gewicht op zijn lage been bleef staan in plaats van het te verleggen naar zijn hogere been en zich met dat been op te tillen.

Hij maakte zichtbaar hoe we naar boven lopen op een trap: we duwen onszelf omhoog met het been op de hogere trap voor ons. Hij maakte ook zichtbaar hoe we in het leven alles moeten leren. Ook wat we daarna automatisch doen zonder er nog bij na te denken.

En dat als je vooruit wilt komen, je jezelf naar voren moet verplaatsen en niet moet blijven hangen op de plek waar je staat. Als je alleen blijft leunen op je oude plek of situatie, kom je niet verder. Dat moet je oefenen, want oefening baart kunst. De wil was er. Toen hij bovenop stond, stapte hij weer naar beneden om het opnieuw te
proberen.

Met een hartelijke groet,
ds. Menso Rappoldt

Vanaf deze week lees je elke zondag een column van Menso Rappoldt op onze website. Menso is voorganger van de Grote Kerk in Emmen sinds 2012. In 2021 won hij bij een landelijke preekwedstrijd de titel beste preek. Wekelijks schrijft hij een korte overdenking over iets wat hij om zich heen ziet in het alledaagse leven. Niet per sé vanuit een religieus perspectief, maar vanuit zijn eigen visie.

Lees hier zijn vorige columns.